Hoofdtustuk 3 van The Journey begins.

Aangezien het niet onder het vorige verhaal paste dan maar zo. Enjoy!

Hoofdstuk 3 Het leven als Au Pair en de reis.

We gaan even een stukje verder in de tijd. Dit omdat ik druk ben geweest met het burgerleven. Dan bedoel ik niet een Hamburgerleven, waarbij je elke keer weer je familie en vrienden moet verliezen omdat van die hongerige mensen ze naar binnen schransen, nee ik bedoel het leven als werker. Dat is weer even geleden. Het leven als Au-Pair bevalt me goed! Het is druk en zeer vermoeiend om de hele dag elke dag met de kinderen bezig te zijn. Maar het is het waard! Wat zijn Julien en Jens een schatjes. En ach, die poepluiers nemen we dan maar even voor lief.
Het is weer tijd voor een nieuw avontuur. Tijd om nieuwe herinneringen te maken en tijd voor mezelf te maken. Over tijd gesproken, wat heb ik hier een super tijd!! 2 maanden en een aantal dagen geleden kwam ik hier aan in het voor mij onbekende. Niet wetend wat er komen gaat, niet wetend wat ik nog kan verwachten. De eerste weken waren rustig. Toch heb ik wel het eea gezien zoals eerder in het verhaal beschreven staat.
De grote dag breekt aan. Ik treed toe in een voor mij nieuw leven. Een nieuw gezin. Ik heb Heidi, Remco, Julien en Jens natuurlijk al een aantal keer gezien op de koffie, maar het iedere dag hier zijn en het op de kinderen passen is toch net even ‘different cook’ , zoals Louis van Gaal zou zeggen.
Julien en Jens zijn 4 en 1,5 jaar. Twee jongetjes zoals de namen al doen vermoeden. Wat heb ik een hoop gedaan en vooral ook genoten. Van het verschonen van poepliuiers, tot het bouwen van kastelen. Van het bezoeken van de huisarts omdat kinderen zo lekker actief en onoplettend kunenn zijn, tot het relaxen op het strand. De speeltuinen van Balmain en omgeving ken ik echter uit mijn hoofd. Van mij werd verwacht dat ik 2x per week voor het hele gezin moet koken. Ja inderdaad. Koken!!. Ik mag dan geen 2 sterrenchef zijn, maar volgens mij was het meestal toch goed te ‘nassen’ Ik heb in ieder geval niemand ziek gezien. Althans niet van het eten. Wel van drank overegins, maar hierover later meer.
Mijn dagen starten om 08:00 uur en eindigen officieel om 18:00 uur, zodra papa en mama het huis weer betreden. Echter, net zoals die verveldende plakvliegen, blijf ik ook bijna iedere avond plakken. Niet alleen van de ontzettende hitte trouwens. Mijn shirt plakt ook vaak aan de bank. Maar dit terzijde. Nee ik blijf gewoon ‘plakken’omdat het zo gezellig is. Met een bak koffie nog even de dag nabespreken. Na het bijvullen van mijn caffeïne tank, ga ik meestal rond 20:00 uur richting huis.
Wat gaat zo’n dag snel als je de kids de hele dag bezighoudt. Of zij jou, net hoe je het ziet. Voordat je erger in hebt is het weer weekend en is het tijd voor de volgende vraag; Wat zal ik vandaag eens gaan doen. Meestal is deze vraag snel beantwoord. Niet veel... Ik voel me af en toe net een spons. Iedere dag absorbeer je water, en vanaf vrijdag wordt je uitgeknepen. Leeg dus. Ik ben hier natuurlijk niet alleen gekomen om te werken en in de weekenden op de bank te hangen. Dan had ik net zo goed thuis kunnen blijven... Zo kan ik naar het strand gaan. Op Facebook zag ik ineens dat er een aantal bekenden van mij ook in Sydney zijn.
Een van de dames is Karin. Die ken ik toevallig uit Tilburg. Een goed moment om onze band maar eens wat aan te scherpen! ZO ben ik met haar naar Tarango Zoo gegaan. Voor de mensen die niet weten wat een Zoo is, dat is een Dierentuin. Helaas hebben we niet ieder dier kunnen zien. Mede doordat ze er in Sydney gek op zijn om bezienswaardigheden te verbouwen. Zo ook hier. Nou was dit echter niet de enige reden dat we niet alle dieren zagen. Er is namelijk ook een aantal dieren hier dat ‘Fuck de toerist’ wil spelen en zich verstopt als er mensen komen...Dit mocht echter de pret niet drukken. Ik heb hier zelfs nog wat geleerd. Namelijk wat je moet doen als je wordt gebeten door een slang. Handig in een land waar net zoveel slangen rondkruipen als dat er koffiebarretjes zijn. Dit toch leuke en leerzame uitje hebben we in stijl afgesloten. Met een aantal drankjes in een cafe.
Ook zag ik dat er nog een bekende van me in Sydney is. Maryse, een oud klasgenootje van me van het Erasmus College. Zij is hier even een maandje om een vriendin op te zoeken! WE hebben 2x afgesproken. Dit was super!
Zo’n beetje iedere week stelde Heidi en Remco mij dezelde vraag; Ga je nog wat leuks doen dit weekend? Iedere week antwoordde ik met ‘ja, ik denk dat ik maar eens naar de Blue Mountains ga’ Dit heb ik 3 weken volgehouden, tot ik er dan eindelijk eens aan mocht gaan geloven.
Om 09:00 uur wekte mijn telefoon me. Tijd om te gaan. Anderhalf uur later zat ik in de trein richting Katoomba. Het station waar het paradijs begint. Ik dacht dat ik wel even naar het National Park en de bergen kon lopen. Dit was echter net even ietsjes anders. Na een rondvraag en het nodige zweten (en nadat ik uiteraard eerst verkeerd liep), gaf een voorbijganger mij een zinnig antwoord. ‘Je bent er al, dit hele stuk is al het National Park’ Ik begrijp er geen sikkepit van en dus loop ik terug richting het station waar ik een bordje boven een winkel zag met daarop geschreven: Tours. De man die mij van informatie voorziet, geeft aan dat de Blue mountains een onderdeel is van het National Park en dat dit Park zo groot is als heel Libannon. Aha, Daar loop je dus niet zomaar even voorbij. Ik besluit een tour te kopen. IK krijg een boekje in mijn hand gedrukt met daarop de vertrek- en aankomsttijden van de Hop-On, Hop-off bus. Dit is een bus die langs een hoop bezienswaardigheden rijdt en waar je dus zo vaak als je wilt uit en in de bus kan. Hendig! Ik kom er toch achter wat voor moois de wereld ons allemaal te bieden heeft! Ik kijk mijn ogen uit. Van mooie bomen, tot uitgestrekte stukken grond. Van kliffen tot hoge bergen en van beekjes tot aan watervallen. Alles is hier in grote getalen aanwezig. Ik sta op een berg met om me heen niets anders dan alleen maar natuur. Heel even denk ik dat ik in een andere wereld ben. Eentje waar ik op een balkon sta en mijn volk toespreek! Het voelt of ik zweef, of ik droom. Nadat ik mezelf heb geknepen besef ik dat dit realiteit is. Het is echt. Ik schiet een hoop foto’s. Zoveel dat waar zelfs het Rijksmuseum jaloers op zou zijn. Na een aantal hikes en wandelingen is het tijd voor lunch. Ik loop naar de weg en ik zie een leuk restaurantje met een uitzicht waar je U tegen zegt. NA de lunch vervolg ik mijn weg. Ik kom uit bij een schitterende plaats waarvan ik even de naam kwijt ben. Een van de mooiste plekjes wat ik ooit heb gezien. Nadat ik de batterij van mijn telefoon weer heb leeggetrokken en het geheugen van mijn Iphone weer heb gevuld begint een stevige wandeling naar boven. Daar aangekomen zie ik in de verte een prachtig huis met een bordje daarbij. Op dit bordje staat : Railway and Toys museum. Nieuwschierig als ik ben loop ik hier voorbij. Nee dat is niet waar. IK ben niet nieuwschierig. Okee okee, ik loop wel naar binnen. Handig, hier kan ik mijn telefoon opladen. Het is een oud huis, waar veel speelgoed is. Maar ook veel poppen. Van die oude Chuckie poppen. ALS DEZE MAAR NIET TOT LEVEN KOMEN. Wat zou er gebeuren als het nacht is? Gelukkig laat ik het niet zover komen en besluit ik dat het mooi is geweest. Ik ga richting huis.
Het is moeilijk om te beschrijven wat ik allemaal heb gezien hier. Hoe noteer je zoiets? Dit is denk ik onmogelijk. De geur, de wind, het uitzicht, het geluid de dieren. Ik kan alles wel opnoemen, maar het echte gevoel ken je alleen als je er bent geweest.
Toch is er 1 ding waar ik me de afgelopen 2 maanden en paar dagen enorm aan heb geërgerd. Die kleine, irritante, herrie makende, kruipende of vliegende wezens! Nee dan heb ik het niet over babies die door vaders meters de lucht in worden gebonjourd, nee dan heb ik het over de insecten. Natuurlijk mag je niet alles en iedereen over een kamp scheren, dus laat ik het dan wat specifieker noemen. De vliegen!! Deze beestjes hier vliegen steeds tegen je aan en blijven dan zitten. Nou is dat niet zo erg. Maar wel als ze altijd in je gezicht terecht komen. Iedere keer. Het zijn ook eigenlijk net mensen. Als je er een verjaagd, komen ze met de hele vriendengroep op je af! Enfin. Gelukkig hebben ze nog wel wat concurrentie in de strijd om het meest irritante insect. Concurrentie van de muggen. Zit je vijf minuten buiten, ben je gelijk 3 bulten rijker!
De komende weekenden verlopen eigenlijk een stuk rustiger. Niet zo heel veel boeiends. Toch besluit ik om op een zaterdag naar de Balmain market te gaan, daar waar troep nog meer troep is.
De dagen vliegen voorbij, net zoals de speeltjes die ik naar mijn hoofd gesmeten krijg trouwens. Zo snel zelfs, dat het alweer bijna kerst is. KERST! Het voelt alsof het Juni is. Om kerst te vieren met deze temperaturen is toch heel raar. Tijd om kerstinkopen te doen. We hebben namelijk afgesproken met Heidi en Remco en met Anne en Tanja (de vorige AU-Pairs), dat iedereren een maaltijd zal maken. Ik besluit dat ik het voorgerecht voor mijn rekening neem. Wat zal ik eens gaan maken? Aangezien denken niet altijd mijn sterkste punt is geweest, en ik geen meesterchef ben en ook geen zin heb om veel research te doen, belsuit ik diep in mijn geheugen te graven. Na lang graven bedenk ik me dat ik vorig jaar ook het voorgerecht heb gemaakt met Dani samen. Top. Maar wat was het ook alweer? IK herinner me dat we toen veel gerechten met vis hadden. Een Vissoep, Garnalencocktail, Gerookte makreel op appel, en nog iets waar ik even niet op kom. Vissoep is behoorlijk lastig en veel werk en dat andere waar ik even niet op kom ook, blijven er nog 2 dingen over. Makkie! Ik besluit een iets andere combinatie te gaan maken. Gerookte makreel op een bedje van appel en Creme Fraiche als aperatief en garnalencocktail met zalm op een stuk stokbrood. Moet te doen zijn. Totdat ik de inkopen ging doen... Remco vertelt dat er een grote vismarkt is in Sydney. Top! De zaterdag voor kerst ga ik hierheen. Geen goed idee. Heel China was hier verenigd. Alsof ze op het punt stonden om Australie over te gaan nemen. Enfin. Na een nieuw wereldrecord te hebben behaald op de 1600 meter slalom en nadat ik de tel ben kwijt geraakt hoeveel mensen ik omver heb gelopen, zie ik dan de kraampjes. Dit zijn er gelukkig maar een stuk of vijftig... Piece of Fish om snel de juiste vissen te vinden zou je zeggen. Nou NOT. Tenzij je opzoek bent naar XXL of Kingsize Garnalen, Oesters of Kreeften is het zoeken naar een speld in een hooiberg. Maar nu hoor ik je denken, je maakt toch een Garnalen Cocktail? En je zegt net dat er veel garnalen zijn... Wat is dan in vredesnaam het probleem... Nou het probleem is dat er voor een garnalen cocktail HOLLANDSE garnalen gebruikt worden. Je weet wel, die kleintjes... Ohja. Dat is waar ook... Dan maar opzoek naar Makreel. Google heeft me laten weten dat de vertaling van Makreel Mackerel is. Na het een keer of 100 te hebben herhaald snappen de vismensjes hier nog niet wat ik bedoel. Je gaat met toch niet vertellen dat ze die vissen hier ook niet hebben he.... Alsof er in de zee een uitverkoop is geweest. OP=OP . Hier wel dus. En de zalm? Ja die is er. In grote hele porties. IK moet natuurlijk alleen maar een klein stukje gerookte zalm hebben.
Na mijn zoektocht wil ik teleurgesteld naar huis gaan als ik plots bij tentje nummer 50 een diepvries zie met kleine garnaaltjes! Althans, voorgepeld en gebakken. TOP!! Onderweg naar de bus kom ik langs de Coles. Een van de vele supermarktketens hier. Als een laatste wanhoopspoging loods ik mezelf hier toch nog even naar binnen. Je weet maar nooit. Uiteraard vind ik er geen Mackerel. Dan maar skippen? Maar het is zo lekker... Dan maar iets anders proberen. Na alle engelse benamingen van de vissen te hebben vertaald, kom ik uit bij de Forel. Dan dit maar. Ik koop de gerookte zalm en de Forel.
’S Avonds is het feest op huize HornseyStreet. Het is namelijk Kerstavond. Vrienden van vrienden, huisgenoten en weet ik t allemaal wie nog meer, zijn er. De gezelligheid is in extreme maten present. Net als het eten trouwens. Laten we de drank niet vergeten. Want wat is een feestje zonder drank? 1 biertje wordt als snel 2 biertjes, dit worden er 3 etc. Niet dat dit nou zo erg is. Maar wel als er ook nog andere soorten drank in de rij of in de koelkast staan om genittigd te worden. De flessen Champgane en Wijn worden ontkurkt. Ook nog niet zo erg. Totdat de zware jongens het feest komen verstoren. Dat ik een Russische naam heb, wil niet gelijk zeggen dat ik ook kan drinken als een Rus. Toch moet je je naam eer aan doen. Heel stoer. Todat het de volgende ochtend is... Langzaam maar zeker vertrekken de feestgangers richting huis en beland ik in mijn bed.
Om 15:00 uur hebben we bij Heidi en Remco afgesproken om kerst te komen vieren. Het is een uurtje of 12 als Remco het een en ander op komt halen. Ik weet nu hoe de Twin Towers zich gevoeld moeten hebben nadat de vliegtuigen erin klapten. Mijn hoofd staat op ontploffen. Ik strompel uit bed. Remco haalt de spullen op en ik verdwijn weer naar mijn kamer. Rond 14:00 uur word ik wakker. De Sydney Trains zijn net gestopt met het testen van hun treinen in mijn hoofd. Ik sta op. Slecht plan. Dan maar weer liggen. Beter plan. Maar ik moet er echt uit. Nu word ik toch maar weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. OF beter gezegd; met mijn neus op de wc bril. Het is toch alweer lang geleden dat ik mijn vriend zo innig en intens heb omarmd. Ik word geroepen. Echt tijd om te gaan. Dit belooft wat. Na een horror rit zijn we dan eindelijk bij Heidi en Remco. Ik plof op de bank. Ze zien dat ik het erg zwaar heb, waarop Heidi heel lief aanbied dat ik wel even een uurtje op bed kan gaan liggen. ’S Avonds een vent ’S ochtends een vent laten we maar zeggen. Na ook de binnenkant van hun wc te hebben geïnspecteerd voel ik me ineens een heel stuk beter. Ik schuif weer bij ze aan en laat mijn oog vallen op de snacks. Ik neem er een en dit gaat zowaar goed. Niet veel later zit ik alweer aan het bier. De avond breekt aan. Tijd voor het Diner. Ook dit blijft binnen. Ik heb heerlijk gegeten! Is al die moeite die ik heb gedaan voor de vis, toch nog goed geweest. Rond een uurtje of 11 gaan het zootje ongeregeld, bestaande uit Adam (de vriend van Anne), Anne, Tanja en ondergetekende weer op huis aan.
Tweede kerstdag kennen ze hier niet. Hier is het Boxing day. Ik heb om 10:00 uur met Karin afgesproken om naar de Figure 8 Pools te gaan. Dit zijn door de natuur gevormde Pools in de vorm van een 8. (Zou je niet verwachten met zo’n naam). Dit gebied schijnt wel heel gevaarlijk te zijn. Het is op een rots aan het water. Als het vloed is dan rijkt het water tot de top van de rots en door de sterke stroming kun je worden meegezogen de zee in. Sounds like Fun!. Gelukkig staat er op een handige site aangegeven waneer het eb en vloed is. Ook op de site van het National Park staat niets geks. Zoals gebruikelijk bij mij, vergeet ik onderweg iets. Mijn zwemspullen zijn best handig. Gelukkig ben ik nog vlakbij huis en kan dus snel terug. Ik bericht Karin dat ik iets later ben. Zij maakt van dit moment gebruikt om informatie op te vragen. Want hoe meer je weet hoe beter. De mevrouw op het Centraal station adviseert ons dat we het beste naar Wollongo kunnen gaan. Hier rijden namelijk bussen rechtsreeeks naar het National Park toe. Gek, want op Google Maps staat een heel ander station. Namelijk Otford. We besluiten op de kwaliteiten van de mevrouw af te gaan. Ze zou immers wel vaker deze vraag gekregen hebben van Backpackers. Een paar uur later komen we aan op station Wollongong. Mooi! Tot onze verbazing zien we geen bussen die naar het Park rijden. Ik zie wel een andere bus. Ik vraag aan de chauf of hij weet hoe we bij het park komen. Hij geeft me aan dat we dan verkeerd zijn. We kunnen het beste naar de Main Road gaan en daar lijn 1-3 pakken. Die gaan allemaal richting National Park. Braaf als we zijn volgen we zijn advies op. Aangekomen op de Main Road, zien we bushalte. Niet veel later stopt lijn nummer uno. MOOI!. Karin stapt de bus binnen en vraagt de busmevrouw of ze bij het park stopt. Zoals de hele dag al worden we van het kastje naar de muur gejaagd. Wel een heel slecht kastje. We kunnen het beste naar NTH Wollongong station gaan. Dat is ongeveer 20 minuten lopen. !@(@#U(*$(*Q(#$)(. We vervolgen onze weg. Na een half uur komen we aan op NTH Wollongong. Waar nog minder OV te bekennen is. NO WAY dat hier een bus naar het Park rijdt. Ondertussen is tikt de kleine wijzer de vier en de grote wijzer de 12 aan. We twijfelen of we naar Station Otford moeten gaan. Ik kijk nogmaals op de site. Er is een update geweest Er verschijnt een pop up bericht wat vol staat met Warnings. Het schijnt dat het pad om bij de pools te komen, volledig is overtstroomd. Ook schijnt het er nu levensgevaalrijk te zijn en er wordt dus afgeraden erheen te gaan. Teleurgesteld pakken we de eerste trein terug naar Sydney. WE drinken nog wat bij mij thuis om de dag te evalueren. Gelukkig kunnen we er samen hard om lachen. Dit maakt iedereen wel eens mee op zo’n reis.
Mijn laatstse drie dagen als Au-Pair breken aan. Het is een heel gek gevoel. En heel dubbel. Op donderdag, de laatste werkdag, nemen Heidi en Remco me mee uit eten. We belanden bij een hele goede Vietnamees. Ook geven ze me nog wat cadeaus. Ik krijg 2 uur gratis kitesurf les als ik in Melbourne ben. HOE VET IS DAT!!! ONWIJS BEDANKT.
Dit weekend is het laatste weekend dat ik in het huis woon. Langzaam neem ik afscheid van iedereen. ER komt naast het zoeken naar een nieuwe slaapplek nog een ander probleempje bij. Mijn 2-in 1 Laptop(Tablet en laptop) besluit dat een dubbel baantje iets te hoog gegrepen is voor hem en weigert nog te werken als Tablet. Fijn... Meestal ben ik goed in het oplossen van problemen met mijn laptop, waardoor ik mezelf soms wel beschouw als een computer NERD. Helaas is het me nog niet gelukt om de problemen op te kunnen lossen...
Dan ben ik beland bij het puntje; huisvesting. Ik ben van plan om in de week na oud en nieuw mijn reis te vervolgen. Maar als ik een week langer wil blijven, moet ik logischerwijs een week huur zelf betalen. Dit is bijna 300 dollar. Meedenkend en meelevend als Heidi en Remco altijd zijn, komen zij met een geniale oplossing. Ik kan bij hun logeren. Net zolang als nodig!. Wauw wat ontzettend tof!! Ik neem dit aanbod dan ook zeker graag aan. Maar voor het zover komt, is er nog een feest dit weekend. Namelijk Oud&nieuw. Anne vraagt me wat ik van plan ben. Ik wil heel graag het vuurwerk zien, maar dat zal wel mega druk zijn. Vrienden van Anne, genaamd Hannah en Marc, nodigen ons uit voor een super tof feest op een balkon. Marc werkt namelijk bij een bedrijf midden in de stad wat een groot balkon heeft. Als het goed is kunnen we het vuurwerk dus goed zien vanaf daar. Hoe vet is dit!!! Ook is er muziek, een BBQ, drank en natuurlijk veel gezelligheid. Genoeg dus voor een goed feest. Vanaf een uurtje of Vijf lijken Hannah en Marc compleet van de aardbodem verdwenen. Iedereen belt en appt ze om te vragen of alles doorgaat en alles geregeld is. Het plan is namelijk al meerdere malen veranderd. We horen niets. Ohjee... Om toch een soort feest te hebben vraagt Anne of ik mee wil naar een goede vriend van haar genaamd Matt(hew). Ik heb Matt al een aantal keer gezien. Ik twijfel wel een beetje, want Matt is, hoe zal ik het zeggen, wat anders. Het is een hele aardige, lieve en goede gozer. Daar ligt het niet aan. Maar zijn seksuele voorkeur gaat uit naar mannen. Niet dat ik iets tegen homo’s heb. Absoluut niet, maar soms voel ik me erg ongemakkelijk bij hem. Helemaal als hij me aan zit te staren. Als ik later van Anne hoor wat hij allemaal over me zegt wordt dit alleen maar erger. Maar goed opgevoed als ik ben en altijd in voor een feestje besluit ik mee te gaan. Je moet immers eens nieuwe mensen leren kennen. Net op tijd komen we aan in Newtown. De plaats waar twee vrienden van Matt wonen. Hier is een grote heuvel waar we al het vuurwerk goed kunnen zien. Om 21:00 uur is het eerste vuurwerk voor ‘kinderen’ Dit kunnen we goed aanschouwen. Ook al is het ergens in de verte. Ik kijk mn ogen uit. Dit is al mooi! Matt stelt zich voor aan zijn vrienden. Dit zijn Paul en Tim. Zij leggen uit dat het exen zijn van elkaar. En dus ook op mannen vallen... heb ik weer... Maar goed. NA het vuurwerk gaan we met Paul en Tim mee naar hun appartement. Om 21:50 uur gaat dan eindelijk Matts telefoon. HET IS MARC. De party must go on! Zij hebben iets te veel gefeest en hebben al 24uur niet geslapen. Ze waren dus in slaap gevallen. Als een groep jachtluipaarden rennen we naar het station om naar de stad te vertrekken. Onderweg rijden we langs Circulair Quay, de plaats waar de vuurwerk show is. Ik heb zelden zoveel mensen bij elkaar gezien. Zelfs bij een optreden van de Toppers is het niet zo druk. (laat ik 1 ding snel de wereld uit helpen. Ik ben nog nooit bij een optreden van ze geweest, maar ik heb wel het eea op tv gezien!)
Ieder stukje steen is spoorloos verdwenen. Gelukkig dat we daar niet heen hoeven om het vuurwerk te aanschouwen! WE lopen richting de kantoorpanden en daar zien we Marc!. We komen aan op het balkon. Wat een feest! Meters boven de grond. Muziek, BBQ, een mannetje of 30 (Waarvan ik er overegins maar een stuk of 6 ken). We gaan aftellen. 5,4,,3,2,1 HAPPY NEW YEAR!!
We horen de eerste knallen, maar zien geen vuurwerk. HET ZOU TOCH NIET WAAR ZIJN HE. Marc springt nog net niet van het balkon af. Hij kon wel door de grond zakken. ‘Ik was er heilig van overtuigd dat we vanaf hier het vuurwerk konden zien’ zegt ie. Gelukkig is dit ook zo. Het hoge vuurwerk is inderdaad goed te zien. Wat een feest Het voelt net of ik in een film ben!.Rond een uurjte of half vijf vind ik het mooi geweest. Ik zit er doorheen en wil naar huis. Marc, Anne, Matt, Paul en Hannah, willen nog even door. Veel plezier.
Het weekend is voorbij. Tijd om mijn spullen in te pakken. Ik ga richting Remco en Heidi. Hier word ik zoals altijd met open armen ontvangen en wordt er goed voor me gezorgd. Ik slaap bij Julien en Jens op de kamer op een luchtbed. Helaas wordt Jens nog wel eens midden in de nacht wakker en staat hun natuurlijke wekker ingesteld op 6:30 uur. Je raadt het al, zij wakker, ik wakker. Sinds donderdag ben ik echter geen AU-Pair meer en dus een vrij man. Ik ben te gast. Remco haalt de kids uit bed en ik kan lekker nog even blijven liggen. Omdat Remco en Heidi ook gaan reizen. (ze gaan een rondreis maken van ongeveer 9 maanden door Austrlalie) Is Heidi dus ook vrij. Ook deze paar dagen sjezen voorbij. Dan is het Donderdag. D-Day. Tijd voor afscheid. Opnieuw. Ik heb besloten mijn reis voort te zetten naar Berry. Een plaatsje in het zuiden van Sydney. Mijn einddoel voor de komende week is Melbourne. Dit is dus een mooie tussenstop. Ik neem afscheid van Heidi, Anne en de kids. Alweer. Het blijft zwaar om afscheid te nemen. Om 12:35 uur stap ik in de bus richting het Centraal station, met Next stop, Berry. Rond 16:00 uur kom ik aan op plaats van bestemming. Het is inderdaad een super mooi en leuk plaatsje. Na ongeveer tien minuten lopen kom ik bij mn hotel. Het ziet er geod verzorgd uit. Alleen de badkamer is smerig... Als ik mijn kamer betreedt en mij ontzie van mijn 40 kilo baggage, krijg ik de schrik van mn leven. Ik zie dat er een ritsvak open is. Ik dachgt zelf alles dicht gedaan te hebben en ieder vakje te hebben gebruikt. Dit kan dus maar 1 ding betekenen. Ik ben beroofd. T...s! Heb ik weer, ik ben 2 uur weg en het is nu al raak. Na een grondige tas inspectie kom ik er niet achter wat ik mis. Dan zal ik het zelf wel open hebben laten staan.... Ik ga sightseeën in Berry. Daarvoor ben ik hier nu eenmaal he. Ik loop een paar uur door Berry. Het is inderdaad super mooi. Ik heb alleen nergens een bushalte gezien. ’s Avonds ga ik kijken wat ik de dag erna wil gaan doen. Tot mijn grote verbazing zie ik inderdaad dat het openbaar vervoer hier erg belabberd is in deze regio. Er rijden in het weekend bijster weinig bussen en treinen. Ik zie 2 knappe barvrouwen en besluit mijn charmes maar eens in de strijd te gooien. Ik vraag hen of ze weten waar ik het beste heen kan gaan en of ze weten hoe ik daar kom met het ov. Zij leggen me uit dat er wel een hoop in de buurt is, maar dat als je geen militair of avondvierdaagse loper bent, je toch echt een auto moet hebben. Fuck... Aangezien dit hotel vrij duur is en er geen hostel in de buurt is, wil ik morgen toch wel gaan.
De volgende morgen ga ik naar het station. Ik wil toch ergens anders heen, waar ik wel het eea kan bezichtigen met de benenwagen of het ov. Een van de meiden zei dat Hyams Beach erg mooi is en dat daar ook bussen rijden. IK ga dit onderzoeken. Google geeft mij echter aan dat er hier geen echte hostels in de buurt zijn. Aangezien ik toch op den centjes moet letten kan ik niets anders veroorloven. Zucht. De plaats Kiama komt me bekend voor. Dit is vrij groot. Hier zag ik wel iets van Backpackers accomodation staan. Ik stap de trein in richting Kiama. Hier aangekomen wandel ik richting het strand. Ik kom langs een grote bar die accomodiations hebben. Dit is volgens mij ook degene die ik op internet zag. Ik loop naar binnen. De vrouw achter de bar zegt dat ze een kamer heeft voor 47 dollar per nacht. Dat klinkt redelijk. Ik vraag haar of ik de kamer mag zien. Ik krijg de sleutel in mijn handen en loop de trap op. Daar open ik de deur. Ik wist dat mensen je konden afzetten, maar dit!! Dit noemen ze een kamer. Welnu, het gemiddelde hondenhok is groter. Hoe erg kan het zijn zou je denken? Je hebt toch ook op studentenkamers gewoont. Dat is correct. De kamer is denk ik 2 bij 2 met alleen een bed. NIETS ANDERS. Geen kastje, geen lamp, geen stoel NOPPES. Niet eens een stopcontact. Nouja, ik khoef hier alleen maar te slapen. Wellicht dat de badkamer wel oke is. Dan vind ik het prima. Nou alles behalve prima... De twee douches die er zijn zijn out of order en dan is er nog het toilet. De dixies bij Tilburg zingt zijn nog schoner. NEVER EVER dat ik hier ga overnachten. Stop die 47 dollar maar lekker ergens waar het donker is.... Ik vertrek. Iets later zie ik een bordje met camping erop. Ik loop erheen. Deze is helaas vol. EN nu? Ik ga opzoek naar hostels in de buurt. Ik zie dat er goed betaalde hostels zijn in Wollongong. Inderdaad, de plaats waar ik met Karin heb doorgebracht op Boxing day. Ik wilde vanuit Sydney meer naar het zuiden toe richting Canberra, maar nu kom ik weer steeds dichter bij Sydney in de buurt. Het is niet anders. Hier verloopt alles vlekkeloos. Daar waar er vorige keer een gebrek aan bussen was, zijn deze nu in overvloed. Ik loop naar het YHA hostel. Ik zou natuurlijk Ilja niet zijn als ik eerst een stuk verkeerd liep. Daar waar Columbus richtingsgevoel in overvloed had, heb ik dat totaal niet. Niet dat hij bij de ontdekking van Amerika de goede kant op ging, maar dat is een ander verhaal. Gelukkig heb ik het richtingsgevoel van een vis met Alzheimer.... Ik kom op heIk kom op hezelfde pad als voirge keer. Maar nu met meer kilos en minder gezelschap. Eindelijk ben ik bij mijn hostel. Het is er mooi, verzorgd, betaalbaar en dicht bij het strand!!
Hier zit ik dan te schrijven met de zon brandend in mijn nek en met de bergen die zich aan de horizon begeven op mijn netvlies gebrand. Hier zit ik dan te denken. Te denken aan het verleden, aan de toekomst. TE denken aan wat me nog te wachten staat. Aan de diepte- en hoogtepunten. TE denken aan wat deze reis me nog zal bieden. Te denken aan mijn familie, mijn vrienden, die me hebben gepusht, gestimuleerd om hierheen te gaan. Om dit mijn jaar te maken Mijn familie en vrienden die me helpen.Die ik wel erg mis. Te denken aan de keuzes die ik heb gemaakt en aan de keuzes die ik nog moet gaan maken. Te denken aan wat voor moois de wereld te bieden heeft en wat voor moois me nog staat te wachten. Dan bedenk ik me wat voor een geluk ik heb. Geluk dat ik hier ben, geluk dat ik dit kan doen. Geluk dat ik dit kan meemaken.

HOOFDSTUK 4

In Wollongong ben ik drie dagen gebleven. Een zondag breekt aan. Het is op deze dag 34 graden. Prima strandweer dacht ik. Dit was ook een top idee, totdat... Hier in Australië hebben ze hele handige spuitbussen. Niet alleen deodorant, maar ook olijfolie en zonnebrand. Ideaal. Helemaal als je geen witte vegen op je lichaam wilt hebben omdat je de olijfolie niet goed hebt uitgesmeerd. Uhm, ik bedoel natuurlijk de zonnebrand. Helaas is er op het strand een heel klein nadeeltje. ER is een overvloed aan wind!. Opzich niet erg zou je zeggen. Klopt. Behalve als je op het strand besluit jezelf in te smeren. Of sprayen in dit geval. Ik dacht dat dit goed zou gaan, maar dit bleef alleen bij een gedachte. Gelukkig kon de wind in ieder geval niet verbranden. Ik helaas wel. Ik kwam na een paar uur terug op mijn kamer (die ik zou moeten delen met een andere persoon, maar die deze drie dagen helemaal niet is geweest). Ik had dus een kamer+ badkamer helemaal voor mezelf. Aangekomen in mijn kamer kleed ik me om. Ik krijg de schrik van mn leven als ik in de spiegel kijk. Ik zie zo rood als een tomaat. Balen! Gelukkig is het na een paar dagen bruin bij mij zeg ik altijd stoer... Die nacht heb ik heel slecht geslapen. Ik verrekte van de pijn. Het leek wel of ik op de kolen van een bbq lag te slapen. De volgende dag besluit ik toch maar even de zon tre vermijden en ga ik naar het winkelcentrum. Ik besluit toch maar even wat aftersun te kopen. Dit werkt gelukkig. De pijn wordt minder. Er kwam echter een klein probleem bij. Ik weet niet wat dat is met mij en leznen, maar dit is niet altijd een goede combinatie. Ik krijg last van mijn oog en die wordt ook knal rood. In Nederland heb ik dit vaker gehad en hebben ze goede oogdruppels, maar hier is dat helaas anders. Ik dacht dezelfde oogdruppels te hebben gevonden, maar hier werd het alleen maar erger van. Hierover later meer. Ik moest mezelf dus maar weer er toe zetten om mijn bril te gaan dragen. Drie weken lang (!). Deze dag besluit ik maar even de zon te vermijden. Ik verblijf dus grotendeels in het hostel. ’s Avonds ga ik wel even op pad. Ik loop naar het strand. Als de zon onder aan het gaan is. Een prachtig uitzicht en een heerlijke wandeling! De volgende dag is het tijd om mijn reis voort te zetten. Ik ga naar de receptie en informeer naar de mogelijkheden om naar Canberra te vertrekken. Zij raden me aan om de Greyhound bus te nemen en vervolgens de trein. Ik heb goede verhalen over de Greyhound gehoord en besluit online mijn tickets te kopen. Aangekomen op Wollongong station (rond 12:00 uur) controleer ik voor de zekerheid mijn ticket nog even. Tot mijn schrik zie ik dat de vertrektijden anders zijn dan ik had ingevuld. IK hang dus maar weer aan de lijn met de klantenservice van de trein/bus. Zij geven me aan dat de trein van Moss vale naar Canberra vol is, maar dat ik evt wel de Greyhound kan nemen hierheen. Ik besluit dit maar te doen, want je weet het nooit. Ik loop naar de Greyhound. Hier is genoeg plek en de Chauf neemt me zonder enige moeite mee. De bus zou voorzien zijn van gratis Wifi. Uiteraard werkt dat weer nét niet als ik in deze bus zit. De rit duurt een paar uur. Dan maar rondkijken en slapen. Na een paar uur kom ik aan in Moss vale. Het begint donker te worden. Aangekomen op Moss Vale station ga ik opzoek naar personeel van de trein. Ik kom een chagrijnige vrouw tegen die eruit ziet of ze een zware dag heeft. Of maand. Of Jaar. Anyway, ze zegt dat ze geen annuleringen heeft en dat het lastig wordt om met de trein te gaan. Maar dat ik het best kan wachten tot de trein er is en dan aan de machinist vragen. FUCK. Op mijn telefoon ga ik opzoek naar een slaapplek voor die nacht. De trein komt aan. De conducteur zegt dat de trein inderdaad vol is en dat ik niet meekan. OP het allerlaatste moment roept de chagrijnige vrouw me. Ze heeft gesproken met de machinist en ik kan WEL mee. Hoe fijn is dat!!! Ik stap in de trein en de conducteur zoekt een plaatsje voor me. Ik denk dat ze hier in Australië een andere definitie van vol hebben. Ik zie nog een aantal plaatsen vrij. Ik word op een stoel gezet. Na een aantal stations komt er een kabaal van jewelste de trein in. Het lijkt een kinderfeest. ER komen denk ik wel 10-15 kinderen binnen met een vrouw. Of het is inderdaad een kinderfeest, of Mevrouw heeft niet alleen ‘geslapen’ ’s nachts. Ik hoef het niet te weten... Helaas zit ik op ‘hun’plek en moet de conducteur dus opzoek naar een andere plek voor mij. Niet veel later heeft hij een plek gevonden naast een schattig oud vrouwtje. Ik vervolg mijn reis. Na een paar uur (intussen ’s ochtends) kom ik aan in Canberra. Het is er snikheet. En maar een klein station. Had ik toch meer van verwacht van de hoofdstad. Enfin. Ik zoek op mijn telefoon naar een Hostel en zie tot mijn verassing dat er hier ook een YHA hostel te vinden is. Ik zoek naar de busverbinding. IK zie de bus aankomen en stap in. Voor de bussen heb je een soort ov kaart nodig. Handig, net zoals in Nederland. Een kleine kanttekenig. Per staat heb je dus nondeju een andere kaart!! En gelukkig heb ik deze niet van Canberra. Gelukkig heb ik een woordje klaar en is de chauff zo aardig om me gewoon mee te nemen. Ik kom aan bij het hostel. Ook deze is verassend schoon en netjes. Ze hebben hier zelfs een zwembad en sauna!! Hoe chill. Eigenlijk heeft iedereen die ik gesproken heb over Canberra me afgeraden erheen te gaan. Dit omdat er geen snars te beleven zou zijn. Gelukkiig ben ik wel gegaan! Ik vond het er fantastisch (voor een paar dagen). Het barst er van de overheidgebouwen en daarom vind met het waarschijnlijk saai. Nu volgt er even een kleine geschiedenisles over Australië en de hoofdstad.
Nadat Willem Jansz Australië in 1606 als eerste Europeaan ontdekte duurde het nog tot 1770 voor de oostkust door de Britten in bezit werd genomen, die het eiland in eerste instantie als strafkolonie gebruikten. Van 1650 tot 1817 heette het hele continent Nieuw Holland, alleen de namen Arnhemland, Nieuw-Zeeland en Tasmanië herinneren nu nog aan de Nederlandse ontdekkingsreizen in dit gebied. New South Wales was in 1788 de eerste kolonie en in de 19e eeuw volgden nog vijf andere koloniën, de voorlopers van de huidige Australische staten. Sydney was het makkelijkst te bereiken voor de Europeanen en ook de eerste stad die werd gevormd. Het is dus de oudste stad van Australie. Bovendien hebben ze een enorme haven en wordt er dus veel geïmporteerd en geëxporteerd. Daarom is Sydney een belangrijke stad met een rijke historie. Melbourne daarentegen was een stad die later werd gecreeerd maar waar een goud revolutie plaatsvond. Er werd enorm veel goud gevonden in Australië en dan vooral in de regio Melbourne. Melbourne is kort even de hoofdstad geweest. Er zijn echter veel onderlinge discussies geweest tussen beide steden wie nou de grootste en belangrijkste stad was. Omdat ze er maar niet uitkwamen. In 1908 kwam er een eind aan deze ‘strijd’ en besloten beide steden een nieuwe stad te maken die precies in het midden van beide steden zou liggen. Zo ontstond Canberra destijds.
Je kunt goed zien dat Canberra een geplande en vrij nieuwe stad is. Alle straten en gebouwen zijn keruig en parallel aan elkaar gebouwd. Je zou er een liniaal tussen kunnen leggen en ik durf te wedden dat alles precies gelijk ligt. Dit heeft ook wel zijn charmes vind ik. De eerste dag was vrij rustig. Ik was best moe. Ik besloot wat rond te kijken. Ik kwam bij een mooi en groot winkelcentrum waar ze ook een Aldi hadden. Handig. Ik kocht wat spullen. Ook besloot ik het zwembad eens uit te testen. De volgende dag wilde ik wat cultuur snuiven. Ik had vernomen dat er een War Memorial Centre is. Een oorlogsmuseum ter nagedachtenis aan alle militairen die in de afgelopen oorlogen hebben gevochten voor het vaderland. Ik ben altijd erg geïnterigeerd en geïnteresseerd geweest in oorlogen en militairen. Ik besloot dus hierheen te gaan. Na een flinke wandeling kom ik er aan. Het grappige van veel musea in Australië is dat er bijna altijd gratis entree is. En als Nederlander geeft je dat een goed gevoel! Ik vond het inderdaad heel indrukwekkend en na uren er uren te hebben doorgebracht was het weer tijd om huiswaarts te gaan. Ik ging nog even zwemmen. De volgende dag zet ik mijn reis voort naar Melbourne. Aangezien ik pas eind van de middag zou vertrekken heb ik nog even tijd om naar het House of Parliament te gaan. Dit is zegmaar de eerste en tweede kamer van Australië. Ook dit is heel indrukwekkend om te zien en ik kijk hier ook mijn ogen uit en ook behoorlijk leerzaam. Hoofdstuk Canberra is nu over. Tijd om naar Melbourne te gaan, waar ik van plan ben voor lange tijd te blijven en hier dus te gaan werken. Na een aantal uur. (10 geloof ik). Kom ik midden in de nacht aan in Melbourne. Wauw wat een stad!! Ik zie op internet dat ze hier ook een YHA hostel hebben met 24uurs receptie. Ik ga erheen. De beste tot nu toe!. Er was nog plek over en ik kon dus gelijk mijn bedje in. De volgende dag ben ik rond gaan kijken. Tot mijn verbazing kwam ik erachter dat ze hier in het centrum van de stad een gratis tramverbinding hebben. Super chill. Er zijn hier enorm veel winkels, cafe s, bars etc. En er is 24/7 leven op straat. Het bevalt me dus eigenlijk beter dan Sydney. Na een paar dagen loopt Melbourne helemaal vol. Dit omdat er een evenement plaats gaat vinden, namelijk de Australian Open. Een tennis toernooi wat veel kijkers trekt. Heel Melbourne is in rep en roer. De prijzen van de horeca en de hostels stijgen en je moet snel zijn met bij boeken. Ik ontmoet hier een hoop leuke en nieuwe mensen waarmee ik wat ga sightseeen en het nachtleven mee verken. Ik wilde eigenlijk ook een dag naar de Australian open toe. Helaas is dit er niet van gekomen. Wel doe ik een twee daagse tour. De Great Ocean Road. Wat is dit geweldig zeg. Ik heb hierzoveel gave dingen gezien. Van kangeroes die rondsrpingen tot papegaaien die hun eten opvingen. Vele mooie stukken natuur, koala’s , watervallen, bergen, vossen, nog meer kangeroes etc. Echt niet te geloven. Over de Blue Mountains schreef ik dat dit een soort andere wereld is, nou dit is een ander universum. Ik heb echt super genoten. Het is onmogelijk te omschrijven wat je hier ziet.
Het enige nadeel wat hier is en wat ik al eerder heb aangekaart, is een bepaalde bevolkingsgroep. De Chinezen zijn hierin nog grotere getalen aanwezig dan in Sydney. Bij iedere tierenlantijntje worden de camera’s tevoorschijn gehaald en alsof ze een oud prehistorische ontdekking doen, wordt dit vastgelegd. Niet een keer, nee, op ieder mogelijke manier. Bij de 12 Apostles bijvoorbeeld, sta ik 1 minuut even te kijken en voor ik het weet staat er een leger van Aziaten voor mijn neus en verpesten mijn uitzicht. Als ik er iets van zeg met handen en voeten (want Engels spreken, HO MAAR) worden ze boos. Hierdoor heb ik niet van alles evenveel kunnen genieten.
Na bijgekomen te zijn van deze prachtige tour breekt langzaam de finale aan van de Australian Open. Dit is een bijzondere finale. Daar waar niemand de ‘oudjes’ nog een kans gaf, bewezen zij toch mooi even het tegendeel. Het is een klassieker. Zoeiets als Feyenoord-Ajax. Roger Federer tegen Rafel Nadal. Bij veel mensen herleven oude tijden. Enfin, Ik ga met Malu en Nicole opzoek naar een plek in de stad om de wedstrijd live en op groot scherm te aanschouwen. Na een flinke zoektocht vinden we dan eindelijk een goed plaatsje en bestuderen we de wedstrijd aandachtig. Nadat het onmogelijke gebeurt, Federer wint, verlaten we onze spot en gaan we met een goed gevoel terug naar het Hostel. Een lange zoektocht begint voor mij. Een zoektocht naar geluk, naar uitersten, naar wijsheid, naar datgene waar je niet zonder kunt. Nee ik heb het niet over een relatie... Ik heb het over geld, werk. Ik moet gaan werken om leuke dingen te blijven doen. Helaas valt dit zwaar, maar dan ook zwaar tegen in Melbourne. Op dit moment in Maart, heb ik eindelijk wat gevonden. In de constructie en vanaf volgende week ga ik weer aan de slag als AU-Pair.
Nu is het niet zo dat ik tussendoor niets meer doe/verneem. Allereerst is natuurlijk mijn verjaardag. Deze ouwe lul is alweer 24 jaartjes jong. Het is een gek idee. Niet alleen de leeftijd, maar vooral het vieren ervan. Aan de andere kant van de wereld, zonder familie en vrienden... Ik besluit die dag zelf niet zo veel te doen. Wel ga ik met Luna en Julia een dagje naar Fitzroy. Een buitenwijk van Melbourne. Dit is een schattig oud plaatsje met tal van leuke barretjes en restaurants. We zien een restaurant in een soort tuin. In de tuin staat een soort kleine caravan wat ze hebben verbouwd als bar. Hier hebben we geluncht en dit was heerlijk.
Na een hele dag te hebben rondgebanjerd, doen we s avonds wat leuke spelletjes. De volgende dag is een feestdag in Australie. Ausrtalia day. Hier was in de avond een prachtige vuurwerkshow. Toch nog een soort verjaardags gevoel.
Een aantal dagen later ga ik met Luna en Malu op pad. We huren een auto en trekken de weide wereld in. We zien prachtige kleine plaatsjes, mooie gebouwen, fantastisch uitzicht en buitengewoon bijzondere bergen. Halfverwege onze reis willen we naar de Wijngaarden. In deze omgeving zijn die erg populair en dus lijkt het ons de moeiete waard. We gaan naar de Yarra Valley en komen uit bij de Chandon wijngaard. We nemen het heft in eigen handen en doen onze eigen rondleiding. Op een gegeven moment komen we aan bij een restaurantje met een uitzicht over de hele valley. Hectares en hectares groen. Waar je ook kijkt. Op de grond is alles groen in de lucht is strakblauw. Prachtig. Luna en ik besuiten de wijnproeverij te doen. We proeven 6 verschillende soorten wijn. Dit was alsof een engeltje op je tong pist. Heerlijk. Deze dag sluiten we af bij de Kangaroo Valley. Een grote toren waar je 360 graden om je heen kan kijken. Een van de hoogste punten van deze area. Ongelooflijk.
De dagen erna gaan de meiden weg en ben ik weer op mezelf aangewezen. Het is tijd naar een ander Hostel te gaan. Aangezien de buitengewoon goede ervaringen met het YHA ga ik naar Metro. Deze is in het noorden van Melbourne. Netzoals altijd verken ik de eerste dagen de omgeving. IK zie dat er een grote markt is, de Queen Victoria Market. Super groot . Ze hebben hier werkelijk alles. Ik ontmoet als snel een hoop leuke nieuwe mensen. Te beginnen met de Australische Dimitri. Ik kan goed met hem lachen en we raken bevriend. Ook kom ik hier een hoop Nederlanders tegen. Waar ik veel tijd mee doorbreng.
Het is Februari en dat betekent Carnaval. Waar mijn vrienden het al lang van te voren over hebben welke outfit ze dit jaar weer kiezen, zit ik te balen dat ik hier niet bij kan zijn. Toch hoor ik in het hostel een paar meiden praten over carnaval in Melbourne. Ik spits mijn oren en belsuit te vragen hoe en wat. Ze geven aan dat er een carnavalsfeestje is in een van de buitenwijken van Melbourne en of ik mee wil, HELL YEAH!. Aangezien ik geen verkleedspullen heb meegenomen besluit ik dan maar een Australische vlag om te doen als een soort cape. Toch nog iets van verkleden. We hebben een top avond gehad en veel gelachen. Een paar dagen later gaan de Nederlanders weg. Tijd voor nieuwe. Ik kom in contact met Jan en Edwin. We besluiten ook een beetje te gaan sightseeen. Zij zijn nog niet in Fitzroy geweest. Met drie man en Milou gaan we op pad en komen op een hoop leuke plaatsjes.
Ook zij vertrekken niet veel later weer. Ik blijf. Ik wil nog steeds werk vinden en doe mijn uiterste best.. Ik print mijn cv en ga overal langs wat ik tegen kom. Helaas gaat het zoeken naar werk en het vinden ervan anders dan in Nederland. Hier hebben ze werkelijk ‘schijt’ aan je. En van de 100 mails heb ik er misschien van 5 reactie...
Op een avond bel ik Dimitri en vraag of hij zin heeft in een drankje. Hij wil wel wat drinken en nodigt ook zijn huisgenoot uit. Drie man sterk besluiten we naar de stad te gaan. Ik heb aangeveven dat ik niet veel geld heb, en het dus rustig aan moet doen. ‘No worries Mate’ (een van de meest gebruikte zinnen hier). We eindigen in het Crown Casino. Een enorm casino met gigantisch veel toestellen. Ik ben ooit een keer in het casino geweest en dacht, waarom niet. Ik belsuit 30 dollar te pinnen en niet meer. Ik ga kijken bij de roulette. Dit kan ik ook wel dacht ik. Na twee uur, had ik 500 dollar gewonnen!!! NICE. We besluiten na deze overwinning weg te gaan naar huis toe.
Ik ben een keer terug gegaan en dat bewijst maar weer dat mensen gelijk hebben als ze zeggen, als je eens iets wint, moet je niet meer terug gaan. Gelukkig blijft de schade beperkt.
Mijn zoektocht naar werk gaat nog steeds door. Uiteindelijk kom ik in contact met Matt. Hij zoekt iemand voor constructie werk. (oproepbasis). Een paar dagen later kan ik beginnen. Ik word opgehaald en zie een man met een enorme grijze baard en lang grijs haar. Heel even dacht ik dat het een grap was en dat de kerstrman me kwam halen, maar dit is Matt. Hij wordt ook op het werk Santa genoemd. Ik heb het naar mijn zin. Het werk is zwaar. In de brandende zon moeten we gebouwen slopen, tillen, bomen trimmen, stenen verplaatsen etc. Maar Matt is een goede leermester. Hij geeft aan dat hij eigenlijk fotograaf is. Hij heeft twee kaartjes voor de bioscoop en vraag mij mee. Hoe leuk is dat. We gaan samen naar Kong Skull Island, de premiere. Na de leuke en goede film gaan we huiswaarts.
Helaas is het oproep en werk ik dus maar een paar dagen in de week. Dit is wel goed betaald werk, maar zo kan ik nooit sparen om nog meer van Australie te verkennen. Ik kom in contact met eengezin om weer als AU-Pair te gaan werken. Gelukkig gaat dit allemaal goed en ziet het er naar uit dat ik hier volgende week kan gaan beginnen. (eind maart). Uiteraard heb ik tussendoor niet alleen maar in het hostel gezeten. Ik heb lekker gewandeld, heb nog een meid leren kennen die helaas na een paar dagen naar Nieuw-Zeeland ging (heb ik weer) en ben een aantal keer naar het strand geweest!
Eind maart is ook de Grand-Prix in Melbourne. Wie weet kan ik dit nog een dag meepakken. Hoe gaaf zou dat zijn!
Ik kijk uit naar mijn volgende avontuur. Het werken bij het nieuwe gezin. Ik hoop hier goed te kunnen sparen waardoor ik de laatste paar maanden van mijn verblijf nog een hoop moois kan gaan zien in dit prachtige land.

Wordt Vervolgd.