The Journey Begins

Vooraf:

Op vrijdag 7 oktober reisde ik af naar het Tilburgse. Hier zouden mijn vrienden een afscheidsfeestje geven. Ik ging uit van ongeveer 6-8 man en 'we zouden wel wat film kijken of drankje doen ofso' Toen om 20:00 uur de eerste mensen binnen kwamen kon dit natuurlijk nog steeds zo zijn. Niet veel later waren dit ipv van 8 man ongeveer 17 man!! WOW! na een hoop lol, plezier en een beetje drank (uhu yeah right) gaf mijn horloge me aan dat de volgende dag al ongeveer 4.5 uur was begonnen en dat slapen wel een goed idee zou zijn. Dit idee werd mede bevestigd door het feit dat Bart op de bank al was begonnen met zijn reis door dromenland. Niet veel later gingen de lichten uit en lieten de volgende uren van de dag zich gelden. Na een aantal uur slaap en een goede lunch was het tijd om met Bas af te spreken op het terras. Na flink wat geleuter en geouwehoer kwam ook dit tot een einde en brak het laatste gedeelte van de zaterdag aan. Het eten met Danique, Pepijn en Dirk. Na een heerlijk diner en een leuke avond spelletjes was het tijd om weer naar de Tafelbergstraat te gaan. Hier hebben we ook wat spelletjes gedaan om vervolgens de binnenkant van mijn ogen te bestuderen.
Zondag was het tijd om weer naar huis te gaan. Ik heb een ontzettend fijn afscheidsweekend gehad en wil daarom heel graag al mijn vriendjes en vriendinnetjes onwijs bedanken voor dit top feest. Ik ga jullie erg missen! maar onthoud goed: I will be back! (bedankt Arnold voor deze wijze woorden)

Hoofdstuk 1: de reis en de eerste dag

Na de vele voorbereidingen is het dan eindelijk zover; Ilja gaat Down-Under!!!
Het is dinsdag 11 oktober van het jaar 2016. Het is 17:00 uur als de bel gaat. Het afscheidscommitée arriveert op bestemming. Met enige stress sprint ik met Dani naar zolder. Hier liggen mijn spullen voor de reis in keurige stapels op de grond gesmeten. We kijken elkaar aan. Als een geoliede machine gaan we te werk. Dat wil zeggen, voornamelijk Daantje met al haar travel experience. mijn keurig opgevouwen stapeltjes kleding veranderen al snel in een overload aan opgerolde strookjes stof. Deze op sushi lijkende rollen kleding gaan met een handbeweging in in mijn 70 liter tellende backpack. WTF, en nu past het wel?! 'thanks Daan' klinkt er uit mijn mond. We worden geroepen voor het eten. Na een overheerlijke maaltijd (waarvoor dank Tamaar!) rennen Dani en ik voor de laatste keer naar zolder om de laatste puntjes op de 'i' te zetten of om de laatste rolletjes sushi in de backpack te deponeren, net welke term je wilt gebruiken.
18:00 uur. Tijd om te vertrekken. Ik neem afscheid van Wouter, Nathalie, Thomas en Jasper die helaas, maar begrijpelijk, niet meegaan naar Schiphol, aangezien de rijen voor het inchecken vaak net zo lang zijn als de gemiddelde wachttijd bij de helpdesk van een overheidsinstantie of als de rij bij de Baron in de efteling. En aangezien de kids morgen weer naar school moeten begrijp ik deze keuze volledig.
Na de nodige knuffels, lebbers en handdrukken stapt het overige gedeelte van het afscheidscommittée in de auto's. Alles lijkt vlot en soepel te verlopen, totdat... Justem, U raadt het al... FILE! KAK! als dat maar goed gaat. Gelukkig viel het allemaal wel mee en kwamen we ruim op tijd aan op plaats van bestemming. De reden van het gebruik van de toeterende, voorbij crossende en door de bocht vliegende 'golf' karretjes wordt maar weer eens duidelijk. wat een takke end lopen...
Enfin, aangekomen bij de goede rij worden alle clichés en voororodelen maar weer eens bevestigd. De wachttijd in deze rij is inderdaad net zolang als één telefoontje naar het UWV. waar een vriendelijke vrouwenstem doodleuk vermeld 'U heeft nog 20 wachtenden voor u, blijft u alstublieft aan de lijn, u wordt zo spoedig mogelijk geholpen' tuurlijk wijffie, ik heb toch niets beters te doen...
Nadat ik mezelf naar voren heb geknokt en bij een goedgehumeurde vrouw achter de desk ben ingecheckt, is het tijd om afscheid te nemen. Dit is dan toch even zwaar!
Als een soort filmster worden er vanuit alle hoeken en standen foto's van mij en mijn familie genomen. Nu is het toch echt tijd om te vertrekken!
Ik zwaai alsof mijn leven er van afhangt, naar de groep mensen die speciaal voor mij hierheen zijn gekomen. Papa, Tamara, Dani, Max, Finn, Kiefer, Jacques, Marianne bedankt! ik ga jullie missen!!
Toen ik nog in de rij stond ontmoette ik al gauw een aardige Rotterdammer genaamd Cees (geloof ik). Handig zo’n reismaatje. De resterende tijd brachten we samen door en de goede en mooie verhalen en anekdtoes van het leven vlogen door de lucht. Na een tijdje mochten we er aan gaan geloven. De tocht naar Dubai. Ik keek naar buiten en zag daar een enorm gevaarte, de airbus A380. Een dubbeldekker vliegtuig met gangpaden zo groot als de overdekte bazaar in Istanbul en zo lang als de files op zondag onderweg naar de Ikea. Nadat ik op mijn plaats ben beland en mezelf volledig heb geïnstalleerd, besluit ik een poging te wagen om te gaan slapen. Dit blijft echter bij een poging, want naast mij besluit een kindje om 2 uur in de nacht, stemoefeningen te gaan doen. Door merg en been gaan deze hoge, harde en eentonige geluiden en de decibels die uit dit kind komen, verpletteren mijn oren. Na ongeveer 1-2 uur, hebben de ouders eindelijk de uitknop gevonden. Of zijn de batterijen soms op? ‘I don’t give a fuck’ het is in ieder geval stil. Tijd voor poging numero due. Ook dit blijft bij een poging, omdat Paulus de f*king boskabouter, die schuin achter mij zit, en in het dagelijks leven boswachter is, besluit om het beetje aantal bomen dat deze wereld lief is eens compleet met de grond gelijk te maken. Ook dit gaat uren duren. Tijd voor poging drie en vier. Mislukt... de stewarderssen komen langs met eten en drinken. Really? Om 1 uur ’s nachts dineren? Vooruit dan maar. Weigeren is ook zo onbeleefd. Gelukkig laat Ilja zich niet van zijn stuk brengen en gaat voor poging 5. Yes gelukt! Totdat na een uurtje of wat de Captain ook eens besluit zijn stem te laten horen. Wat is dat toch? Kennen jullie het begrip ‘slapen’ soms niet?? Maar goed. Dubai is inzicht en dus tijd voor de landing. Deze verloopt vlekkeloos. En dit met een vliegtuig wat qua afmeting ook de luchthaven had kunnen zijn. Hoe dan ook, hij flikt het. Hulde aan de piloot! Nadat de menigte het vliegtuig uitstormt en elkaar omver loopt, zoals bij een kortingsactie in de Primark, besluit ik ook maar eens het vliegtuig te verlaten. Dubai ‘the place to be’ yeah right. Nadat ik Cees (of Kees) weer tegen het lijf loop en we samen de koffie weer hebben verwerkt tot afvalstof, gaan we allebei onze eigen weg. Dezelfde vlucht en toch heb ik hem niet meer gevonden. Helaas. Nadat ik opnieuw mijn paspoort heb laten zien en mijn tas heb laten scannen, is het dan tijd voor het tweede gedeelte van de reis. De vlucht naar Bangkok. Slapen kan ik overal en (bjina) altijd. Als er tenminste geen stemoefeningen gedaan worden en de regenwouden ook echt regenwouden blijven... Dit lukte. Mijn plaats was bij de nooduitgang. Hier zou ik nog languit op de grond kunnen gaan liggen en dan nog zou ik genoeg ruimte hebben. TOP! IK kon hier dus mijn benen veilig strekken, zonder dat er daarbij mensen getackeld zouden worden en er dus ook geen onnidige slachtoffers zouden hoeven te vallen. Dit gedeelte van de reis heb ik voornamelijk besteed aan het bestuderen van de binnenkant van mijn ogen en het trainen van mijn netvlies, door naar de rondvliegende kogels die uit het scherm voor mij komen te kijken. Aan mijn linkerhand zit een 30 jarige dokter genaamd Marc (of Mark, maar ik gok met de C omdat hij uit Australie komt). Hij woont in zuid-Afrika, maar gaat ‘even’ terug naar zijn vaderland voor een bruiloft. Aan mijn rechterhand zit een lief oud vrouwtje, wiens naam mij volledig is ontgaan. (of mij niet genoeg heeft geboeid om dit op mijn harde schijf op te slaan). Mijn nieuwe reisgenootjes voor de komende, pak hem beet, 10 uur. Aangekomen in Bangkok moet de hele menigte opnieuw de airbus verlaten. Als een kudde dorstige Hyena’s of gillende huisvrouwen die een prijs krijgen bij de Oprah Winfrey show, stormt iedereen het vliegtuig weer uit. De overstap duurt maar een uur. Genoeg tijd dus om snel wat te drinken te halen zou je zeggen. Nou niet dus. Na een halve marathon te hebben afgelegd besluit ik toch maar terug naar de Gate te gaan. Stik maar lekker in je water THAILAND! Wederom moet ik mijn paspoort laten zien en wordt mijn tas weer op de loopband gekletterd. Als er twee chagrijnige douaniers mijn kant op kijken, moet ik mijn tas openen. For what reason? De reden wordt al snel bekend gemaakt. Er zit een nagelschaartje in het voorvak van mijn tas. Deze moet worden geloosd, want stel je voor dat ik toevallig mijn nagels wil knippen in het vliegtuig... Als het schaartje naar de onderwereld is verbannen mag ik mijn reis vervolgen. Althans, vlakbij de gate staat er weer een peleton kleine, chagrijnige Thaien, of stelletje taaie. Na een grondige inspectie van mijn rugtas, (eenamaal is namelijk niet genoeg), en naar het plaatje op mijn paspoort te hebben gekeken, krijg ik weer een ‘GO’ . Na lang wachten mag ik dan eindelijk weer het vliegtuig binnenstappen. Dit keer hebben de stewardessen weer van dienst geruild en komt er een lieve en mooie stewardess tegenover me zitten en begint ze een gesprek met mij en Marc (of Mark). Hij lijkt toch gezelliger dan ik had gedacht. We besluiten allebei een biertje te bestellen en proosten op het goede leven. Niet veel later klinken de verlossende woorden uit de speaker; ‘Cabin Crew Prepair Cabin for Landing’ Ook deze landing was weer vlekkeloos. Aangekomen op Sydney bereidde ik me maar eens voor op het interview met de Douanier van dienst. Niet veel later is het mijn beurt. ‘Slik’ daar gaan we. Met het gevoel van een examen strompel ik naar de jonge meid achter de desk. Ze vroeg me waarom ik op mijn ingevulde proefwerk alleen ‘Rozelle’ heb genoteerd. Ik leg haar uit dat ik niet het adres uit mijn hoofd weet, maar dat als ze mij toestaat ik dit op mijn mail kan opzoeken. Ook vertel ik haar dat ik word opgehaald en naar mijn verblijfplaats word gebracht. Ze kijkt me aan, knikt en ramt een stempel op een pagina in mijn paspoort. Ze vertelt me dat ik door mag lopen. IS DIT ALLES OF IS DIT NOG MAAR DE GENERALE REPETITIE? Niets van dit. Ik mag het land in!! En het interview dan? En de overhoring van mijn Visum? Niet nodig. Ik haal mijn backpack van de loopband en wandel door naar de uitgang. Daar zou Remco (vader van de familie) mij op komen halen. Helaas is hij nergens te bekennen. Fijn, heb ik weer. Niet veel later belt hij me op. Hij stond bij de verkeerde arrivals en komt mijn kant op gerend. We stellen elkaar voor en lopen naar de auto. Als ik aan de rechterzijde plaats wil nemen wijst Remco me op het feit dat ze in Australië aan de linkerkant rijden. ‘Ohja duhu’ We halen Heidi (de moeder) op en rijden door naar mijn nieuwe onderkomen. Dit is een oud maar fraai en mooi groot huis. Van binnen is het er verbazingwekkend schoon en opgeruimd. En dit terwijl er maar liefst twaalf mensen in dit huis wonen! Het doet me denken aan een studentenhuis waar menig Corpslid en dispuut/vriendengroep jaloers op zou zijn.
Ik heb om 17:00 uur met Heidi afgesproken om de kids op te gaan halen en met hen samen te gaan eten bij hun thuis. Het is 13:30 uur als ik mijn ogen sluit om ‘even’een uurtje te tukken. Plotseling schrik ik wakker van gebonk op mijn raam. Ik schrik op en kijk op mijn telefoon. Fuck het is 17:00 uur! Ik heb een gemiste oproep van Heidi. Lekker begin zo... Ik bel haar terug. Gelukkig stond ze nog te wachten en vond ze het helemaal niet erg. Samen lopen we richting de Daycare waar we hun oudste zoontje ophalen, genaamd Julien. Thuis aangekomen ontmoet ik ook de moeder van Heidi en hun jongste zoontje Jens. Ik krijg een aantal typisch Australische souvenirs cadeau. Van een soort kussentje wat je om een bierfles kunt doen om deze koel te houden, tot aan een Didgeridoo. Wat super lief van ze! Ook krijg ik een klein overlevingspakketje met eten en drinken om de eerste dagen goed door te kunnen komen. Wat een Toppers!! Na de maaltijd brengt Remco me naar huis toe. Ik ontmoet al gelijk een aantal huisgenoten. Ik ben echter te moe om mijn sociale verplichtingen te voldoen en besluit dus maar eens mijn bed op te gaan zoeken. Ik besluit nog een filmpje te kijken. Althans, ook hier doe ik een poging toe, aangezien het Wi-fi , of beter gezegd Why-Fi?, besluit mijn keuze voor de avond te dwarsbomen. Dan maar slapen. Ik doe het licht uit en val als een Blok in slaap.



 
Hoofdstuk 2 dag 2 en 3 en de ontdekking van Sydney

Om 4:00 uur besluit mijn lichaam dat ik genoeg slaap heb gehad. Fijn die Jetlag. Toch krijgt mijn doorzettingsvermogen de overhand en val ik toch nog even in slaap. Het is 06:30 uur. Mooie tijd. Ik besluit dat ik nogmaals een poging ga doen om het Wifi netwerk hier te testen. Deze keer lukt het. Rond half negen ga ik het bed uit en maak ikw at ontbijt. Ik besluit te gaan snuiven. Cultuursnuiven dan he!
Ik pak de bus en kom aan in Sydney. Onderweg zag ik in een ooghoek in koeienletters op een gebouw staan; ‘SEALIFE’ Ik heb hier over gelezen en wil dit toch graag zien. Ook zag ik een haven. Dit lijkt me een mooie plek om mijn verkenningstocht van Sydney te beginnen. Aangekomen bij Sealife koop ik een kaartje en ga naar binnen. Hier zie ik wat de natuur allemaal te bieden heeft. Van prachtige kleine pasgeboren visjes, tot aan reusachtige Haaien en zelfs zeehonden. Alles is hier te vinden, wat ook vaak op mijn bord ligt. Het mysterie rondom de verdwijning van ene ‘Dory’ (Finding Dory) heb ik ook ontrafeld. Ze was gewoon in Sealife. Gelukkig, weer een probleem minder in de wereld. Na een paar uurtjes en vele fotoshoots verder, vind ik het wel mooi geweest en ga ik verder met het verkennen van Sydney. Ik loop over de boulevard en zie veel mooie restaurants en links van me zie ik prachtige schepen liggen. Niet veel later kom ik een super leuk uitziend koffietentje tegen. Ik besluit van deze gelegendheid gebruik te maken en voor niet veel geld koop ik een overheerlijke cappuccino. Ik loop door en kom op een prachtig plekje uit waar ik uitkijk over een groot gedeelte van Sydney. Niet veel later vervolg ik mijn weg en vertelt mijn geweten me dat ik maar voor ramptoerist moet gaan spelen. Ik kom prachtige plaatsjes tegen en loop steeds verder Sydney in. Op een gegeven moment kom ik uit bij St. Mary Cathedral. Een prachtige Cathedraal met een fraaie tuin erom heen. Ik pak mijn telefoon weer en schiet het ene na het andere plaatje. Nog steeds heb ik geen kaart van Sydney bij me. Mij lukt dit ook wel zonder dacht ik!
Ik kom in een soort winkelstraat uit. Hier loop ik een healthcentre binnen. Ik heb namelijk vernomen dat ik om een bankrekening te kunnen openen en om mezelf te kunnen beschermen van gevaren van buitenaf, een Medicarekaart nodig heb. Ik wil deze hier dus aanvragen. Helaas, dit kan niet hier. Maar als ik even een stukje doorloop en aan het eind van de weg linksaf ga dan vind ik het wel. ZO geschiedde. Ik loop die kant op. Op een gegeven moment zie ik een Tesla dealer. Hierover later meer. Ik vervolg mijn weg en kom aan bij MyGov. De plaats waar ik deze kaart aan kon vragen volgens de lieve mevrouw uit die winkel. Nee hoor, fout. Ik krijg hier alleen maar informatie. De mevrouw die mij helpt, duwt routebeschrijving in mijn hand en vertelt me waar ik dan heen moet gaan. Ik vervolg mijn weg weer.
Ik besluit toch even terug te lopen naar de Tesla dealer. Gewoon om even te kijken naar de prachtige auto’s. Gewoon omdat ik dat leuk vind. Nadat ik mijn voeten weer kwijl vrij heb gemaakt besluit ik toch maar eens opzoek te gaan naar de instantie die mij WEL de Medicarecard kan afgeven.
Na ongeveer 40 minuten lopen,waar het volgens de kaart ongeveer 19 minuten had moeten duren, (Jup, Ilja en kaartlezen...) kom ik aan bij een gebrouw waar iets met Health op staat. Poging nummer drie. Ik loop naar binnen en ben deze keer wel goed! Ik moet een hele vragenlijst invullen. Ongeveer net zo groot als mijn eindexamen geschiedenis... Nadat ik deze heb ingevuld word ik als snel geroepen door een mevrouw. We lopen samen alles door en alles is verder in orde. Ik loop naar buiten en vervolg mijn weg. Ik heb geen flauw idee waar ik heen ga, of überhaupt heen wil, dus ik besluit random te gaan lopen. IK kom uit bij een super leuke BurgerBar. Waar eten is is Ilja zullen we maar zeggen. Ik neem plaats en niet veel later komt de serveerder naar met toe met een ontzettend grote burger. Hij zegt ‘So here is the Fatty’ HOE NOEM JE MIJ? De zin die door mijn hoofd schoot was: ‘wie noem jij hier dik pipo. Kijk eens in de spiegel!’ Toen bedacht ik me net op tijd dat de burger een ‘Fatty’ heet. Wijselijk besluit ik mijn mond te houden en te genieten van mijn burger en de zon. Ik begin met het schrijven van dit verhaal. Als ik heb afgerekend en mijn weg wederom vervolg, kom ik aan bij een super leuk parkje. IK neem even een korte break (want deze heb ik nog niet genoeg gehad). Nog steeds zonder enig besef van waar ik ben loop ik maar gewoon ergens heen. Ik kom weer uit bij de winkelstraat met de Tesla dealer. Niet veel later ben ik weer bij de Cathedraal van eerder op de dag. Ik zoek een bushalte. Ik kom uit bij het station. Mooi hier kan ik mijn buskaart opladen. Dit heb ik gedaan. Ik zoek de juiste bus. Geen idee hoe die fucking bushalte heet waar ik moet zijn. Enfin, de bus rijdt naar Rozelle. ZO groot kan dat plaatsje nooit zijn. Na een halfuur geeft de buschauffeur aan dat we op het eindpunt zijn. Ik stap uit. Where the F am I? Ik bedenk me dat ik net een prepaid kaartje heb gekregen met 2 GB internet. Handig. Gelukkig weet google maps de weg. Ik ben bijna thuis. Ik moet alleen nog wat boodschappen halen. Nadat ik de weg naar de dichtstbijzijnde winkel heb gevraagd en deze ook heb gevonden, kom ik er wederom achter waarom je nooit maar dan ook nooit naar een kleine buurtsuper moet gaan. Inderdaad. De prijzen zijn belachelijk. Nouja, ik moet het er maar mee doen. Ik loop naar huis toe. Pak wat eten en kijk een filmpje. Tijd om naar bed te gaan.

Hoofdstuk 3 Dag 3 en 4

Ik word pas laat wakker. (ik lag ook pas laat te slapen). Vandaag besluit ik rustig aan te doen. Ik modder wat aan en ken nu zo’n beetje heel RTL XL uit mijn hoofd. Rond 14:00 uur attendeert mijn lichaam me op het feit dat ik nog niets heb gegeten. Ik maak een ontbijtje en kom een huisgenoot tegen. Ik maak een praatje met hem. Hele aardige gozer. Na de afwas te hebben gedaan en mezelf te hebben opgefrisd besluit ik even naar buiten te gaan. Gister zag ik een grasveld vlakbij het veel te dure dorpswinkeltje. Ik ga daarheen. Hier is een soort honkbal wedstrijd bezig. (hoewel het geen Honkbal is). Ik ga hier liggen en lekker wat zonnen. Na anderhalf uur moet ik toch nog een keer naar het winkeltje omdat ik het een en ander ben vergeten. Ook moet ik een nieuw wereldstekker hebben, aangezien degene die ik heb, onvoldoende volt heeft om mijn laptop op te kunnen laden. Ik verwacht niet dat deze buurtsuper dit heeft maar je weet het nooit. Verdomd als het niet waar is verkoopt hij deze dus wel! What the... IK ga naar huis en maak wat eten voor mezelf. Hier kom ik weer een andere huisgenoot tegen die samen met zijn vriendin hier woont. Ik besluit nu wel mijn praatmodus aan te zetten en we kletsen een eind weg. Als de avond nadert besluit ik dat ik mijn gebeurtenissen maar eens uit ga werken op de computer. En zie hier.
Tijd voor de volgende dag...


Dag 4:

Na het teruglezen van mijn eigen geschreven stuk, kom ik teleurstellend genoeg tot de conclusie dat deze vol staat met spelvouten (of zijn het fouten?) Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan en mezelf afschieten (hoewel dit vrij triest zou zijn, omdat er bij iedere klap op je hoofd een aantal hersencellen afsterft en aangezien je deze bij de geboorte krijgt en dus mijn garantie allang verlopen is, lijkt me dit geen goed idee) (en aangezien mezelf afschieten vrij radicaal is en bovendien nogal veel troep geeft laat ik dit maar voor wat het is)) Ilja, degene die iedereen altijd corrigeert op D-T en spellingsfouten. Geeft niet, kan gebeuren, door met dingen die er wel toe doen!

Ik heb een slechte nacht achter de rug (waarvoor dank Klaas, dat kleine kaboutertje dat zand in je ogen strooit om te gaan slapen. De laatste tijd is hij VA(A)K te laat. Tijd voor pensioen?) Mijn telefoon geeft mij aan dat het 3 uur en een beetje in de nacht is. Toch een kleine Jetlag? Gezien het feit dat het hier 9 uur later is dan in Nederland zou dit best eens het geval kunnen zijn. Nadat ik een laat ontbijt heb, of zullen we maar zeggen een lunch, besluit ik een praatje te maken met een van mijn huisgenoten. Hij komt uit Vietnam en heeft Chi (Geen idee hoe ik het moet schrijven). Hij vertelT mij dat er een heel gaaf strand is op ongeveer 40 minuten met de bus, genaamd Coogee beach. Dit klinkt als een buitengewoon fantastisch plan. Het is immers een graad of 25 in Sydney. Na een korte routebeschrijving vind ik het mooi geweest en maak ik me klaar voor vertrek. Om 14:35 (ongeveer) kom ik aan bij de weg waar de bus rijdt. Ja, toen moest ik oversteken... Het woord ‘zebrapad’ is niet iets wat hier veel aandacht geniet. Met een kleine sprint waar zelfs Usain Bolt jaloers op zou zijn, bereik ik de overkant van de weg. Mooi, de bushalte! Ik kijk op het vertrekschema. Mijn huisgenoot Chi vertelde me dat ik buslijn M50 moet hebben, richting Coogee beach. What a surprise!. NA het grondig bestuderen van het busschema valt mij één bepaalde zin op; ‘Service operates approxametly every 20 minutes until 20:23’. Nu ben ik geen meesterbrein of Hoogleraar Engels aan de Universiteit van Oxford, maar mijns inziens betekent dit dat de bus ongeveer elke 20 minuten stopt tot aan een bepaalde tijd. Mooi, hoef ik niet lang te wachten. Waarschijnlijk is dit schema gemaakt in de tijd dat Napoleon Bonaparte nog in de luiers zat, of staat er op de achterkant van dit schema in kleine letters; Made in China, maar echt niet dat deze bus ‘Bijna’ elke 20 minuten stopt!! Het is 15:10 uur als ik besluit een mevrouw aan te spreken en te vragen of dit gebruikelijk is dat de bus niet komt opdagen terwijl ik dezelfde bus aan de overkant WEL al drie keer voorbij heb zien rijden. Mevrouw geeft aan dat dit inderdaad vaker voorkomt. Wel geeft ze me een goede tip. De rechtstreekse bussen zijn rood van kleur.( De andere zijn dit dus niet). Hieruit maak je dus op dat dit een snelbus is en hoef ik dus alleen deze in de gaten te houden. Bedankt voor de tip! Ik ga weer zitten op mijn bankje. Niet veel later zie ik een rode bus aankomen rijden. ZOU HET DAN TOCH?! Ik spring van mijn stoel als een voetballer die het winnende doelpunt scoort in de champions leuague finale. Zo blij ben ik. De bus nadert en ik kijk naar de tekst op de bus... er staat NOT IN SERVICE. Wel alle..... @#%^^$Q&^$#&Q^$. Een kleine vergelijking met het Nederlandse OV schiet door mijn hoofd. De ‘dienst’verlener van de treinen heet de NS. Als je snel kijkt en een kleine aanpassing maakt aan de letters op de bus staat er No Service waar NS een goede afkorting voor is. Hee, is dat even toevallig... Weer richt ik mij tot mijn smartphone, waar ik nog steeds op internet kan. Ik raadpleeg wederom mijn vertrouwde app, GoogleMaps. Het blijkt dat ik ook over kan stappen in de stad. Laten we dit maar doen, aangezien ik geen zin heb veel langer te wachten. Er nadert een groenkleurige bus die WEL elke 10-20 minuten arriveert en ik stap erin. Hij brengt mij keurig naar the city centre. Ik raadpleeg opnieuw de kaart en loop naar de halte waar de overstap plaats moet vinden. Na 2 minuten, ja U leest het goed 2 MINUTEN, nadert er een roodkleurige bus met het nummer M50 COOGEE BEACH op de voorkant op de bus. HUH WHAT? Enfin. Ik ben in een goede bui en neem plaats in de bus. Hier is het net als in Nederland proppen geblazen. Ik moet staan. De lichaamsgeuren en dampen van mijn lotgenoten circuleren in het rond. Eindelijk kan ik gaan zitten. Ik vraag aan een aardige man naast me hoever het nog is. Hij zegt het ongeveer 30 minuten duurt, maar dat hij bij dezelfde halte eruit moet. Is dat even handig. Ik kijk om me heen. Na een poosje naderen we een groot strand. There we go! Ik stap uit en krijg de schrik van mijn leven. Iedere vierkante centimeter vrije ruimte zand is verdwenen. Zelfs in onze Pokémon GO hoofdstad Scheveningen is het op een zondag niet zó druk. Na eindelijk een klein beetje zand te hebben gevonden, installeer ik mezelf en ga ik lezen. Het is hier erg winderig. Het duurt dan ook niet lang voordat veel mensen besluiten het zand te verlaten. Ik blijf stug liggen. Na de nodige training (shirt aan, shirt uit, shirt aan, shirt uit) besluit ik dat ik het ook mooi geweest vind. Ik ben inmiddels bijna 2 uur verder. (Ja zolang heb ik het volgehouden). Verderop zie ik een soort bergje waar een prachtig uitzicht is. Ik besluit deze mini hike te wagen. Boven aangekomen is het er inderdaad prachtig! Niet veel later schreeuwt mijn lichaam om eten. Ik ga opzoek. Ik kom bij een super leuke strandtentachtige strandtent uit. De muziek maakt overuren en het gepraat en geneuzel van de hoeveelheid uitgehongerde medemensen hoor je al van kilometers ver. Ik besluit deze halte te laten voor wat het is. Niet dat ik hier überhaupt nog naar binnen kon, maar toch. Ik zie een grote groep mensen met een soort Doggybags waar een grote gele M opstaat. Het lampje boven mijn hoofd gaat aan. Er is een MacDonalds. Top! Ik weet dat dit enorm fout is, maar tegen de tijd dat ik thuis ben zal dat veel te dure buurtsupertje wel gesloten zijn. En aangezien ik het niet zie zitten om WEER een avond spaghetti met rode saus te eten (jup, de rest ben ik vergeten te kopen, of hadden ze niet in de buurtsuper) lijkt dit me een wijs besluit. Na me een weg te hebben geslagen door de massa mensen en mijn maaltijd heb genuttigd is het tijd om huiswaarts te gaan. De bus die mij eerder op de dag in de steek liet, vindt het nu wel mooi genoeg geweest om toeristje te plagen en besluit zich aan het schema te houden. Niet veel later ben ik thuis. Ik kleed me om. Ik kom twee huisgenoten van me tegen. Een daarvan is jarig. Ze vragen me erbij te komen zitten. Na een gezellig gesprek vinden zij het tijd om te gaan slapen. Ik besluit ook naar mijn kamer te gaan. Eerder die dag vertelde Chi mij dat hij deze avond van plan was te drinken met wat andere huisgenoten. Een mooie gelegenheid dus om iedereen goed te leren kennen. Ik hoor geluid in de huiskamer. IK ga een kijkje nemen en daar zit Chi in zijn eentje een maaltijd te verorberen. Gezellig als ik ben ga ik erbij zitten. Ik vraag hem waar de rest is. Hij zegt niemand meer te hebben gezien en aangezien het morgen maandag is en de wijzers van de klok 11 uur aangeven, gaan we ervan uit dat iedereen al op één oor ligt. Chi is ondertussen klaar met eten en zegt me dat ik een glas moet pakken. Hij opent een fles Black Label en vraagt of ik ook wat lust. HALLO?! Ik en Whiskey? Ja lekker zeg ik, doe mij ook maar een glaasje. Na een aantal goede verhalen vertel ik Chi van mijn belevenis met de buurtsuper. Hij lacht me uit en zegt dat er vlakbij op ongeveer 20 miniten loopafstand een winkelcentrum is, waar ze zelfs een ALDI hebben. EEN ALDI! Hoe top is dat. De nacht wordt steeds korter en de verhalen worden steeds beter. De kleine wijzer van de klok die op de 2 staat besluit ruimbaan te maken en een plaatsje op te schuiven naar links. Chi en ik vinden het mooi geweest en we gaan slapen. Aangezien Whiskey ook als slaapmiddel kan worden gebruikt, slaap ik als een blok beton.

MAANDAG 17-10

Door de whiskey slaap ik zelfs zo goed dat ik wakker word om 14:00 uur de volgende dag... What the... Weer een ochtend verloren. Ik hoor buiten allemaal geluiden. Het klinkt als een douche waarvan de kraan niet goed is dichtgedraaid. Ik kijk naar buiten en zie nog een vergelijking met Nederland. Regen... Fijn. Laat ik deze dag dan maar nuttig besteden. Na mijn ondertussen ritueel geworden late ontbijt te hebben weggewerkt ga ik weer naar mijn kamer. Ik open mijn mailbox en doe wat administratieve verplichtingen. Ook nu begint de avond te naderen. Ik besluit het advies van Chi op te volgen en op zoek te gaan naar de Aldi. Ik loop weer naar de bushalte. De buschauffeur vraagt mij naar welke Aldi ik opzoek ben. Nou wat dacht je van de Aldi in het Sauerland in Duitsland? Nee weet ik veel waar dat ding is. Als ik dat wist, hoefde ik het je ook niet te vragen. Ik wist wel dat ik een paar haltes moest wachten. Chi had me dit namelijk verteld. Ook zei hij dat het voorbij een brug was. Na deze brug te hebben overgestoken stap ik uit. Ik ben toch geen BRIDGE TOO FAR? Gelukkig niet. Ik besluit mijn trouwe vriend Google weer eens te raadplegen want zoals je weet is Google je beste vriend en in mijn beste Engels de weg te vragen naar de Aldi. Ik kom aan bij een super groot overdekt winkelcentrum. Veel winkels zijn dicht aan het gaan. Ah, zelfde tijden als in Nederland dus. Weer een vergelijking. Dit begint eng te worden. Ik vind de Aldi en loop naar binnen. Na mijn ogen de kost te hebben gegeven en mijn bankrekening weer te hebben geplunderd, ga ik op huis aan. Ik pak de bus en arriveer op plaats van bestemming. Thuis aangekomen zit het stel van een aantal dagen terug ook in de huiskamer. Mario en Anna uit Spanje. We kijken een paar afleveringen van een serie en gaan naar bed.

Dinsdag 18-10

Deze dag heb ik gepromoveerd tot cultuurdag 2.0. Mijn wekker wekt mij om 09:00 uur in de morgen. Na het ontbijt maak ik me klaar voor een drukke dag Sydney. Ik wil namelijk een aantal dingen bezoeken. Het Opera house en the Australian Maratime Museum. Om 10:30 uur kom ik aan in Sydney. Ik verwachtte een topdrukte bij het Opera house en vermoedde dat ik uren in de rij moest staan. Dit was niet het geval. Ik loop naar binnen en word na 2 minuten geholpen. Ik beschik over een International Youth pas. Kilroy, het bedrijf waarbij ik mijn vliegtickets heb geboekt, hebben mij deze kaart geadviseerd. Nu blijkt dat ik hier super veel kortingen mee krijg. Komt dat even goed uit. Ik reken mijn kaartje af en moet ongeveer een half uur wachten voor de tour. Ik besluit even naar buiten te lopen aangezien de zon fel aan de hemel staat en de lucht zo blauw is als het thuisshirt van het Italiaanse nationale voetbalelftal. Als ik om me heen kijk zie ik hoe groot en mooi Sydney is. Het is half twaalf en de tour kan beginnen.
Na ruim een uur zit de tour van het Opera huis er alweer op. Wat een prachtig gebouw met een rijke historie! Eenmaal buitengekomen valt een ding me vooral weer op. Ook deze stad is multi-cultureel. Op iedere hoek van de straat staan de camera’s van de toeristen opgesteld om dé perfecte fotoshoot te maken. Vooral de Chinezen zijn hier in hele colonnes te vinden, maar vooral ook Japanners, Chinezen, Koreanen, Chinezen, Britten, Chinezen, Nederlanders, Chinezen, West-Europeanen en laat ik vooral de Chinezen niet vergeten.
Onderweg naar het Maritime Museum word ik voor mijn sokken gelopen. In Australië en dan vooral ook Sydney wemelt het van de hardlopers. Sporten is een serieus en belangrijk begrip hier in Sydney. Alhoewel het contrast er ook erg groot is. De mensen hier zijn óf heel erg gespierd en fit, óf erg stevig gebouwd en snel moe. Het feit dat veel mensen hier hardlopen is ook niet zo gek. Sydney is een businessstad en zijn de woorden ‘haast en druk’ hier niet weg te denken uit het Australische vocabulaire.Bovendien is er natuurlijk veel verkeer, waar ook veel voetgangers deel van uitmaken. Aangezien deze weggebruikers de zwakkere verkeersdeelnemers zijn en daarom veilig over willen steken, beschikt ook dit land, net als zoveel anderen, over stoplichten. Hoewel ik deze beter kan omschrijven als renvoorjeleven of doorloop-lichten. Opzich een goed iets dat ze hier ook aan de voetgangers denken zou je zeggen . Klopt, er zit echter wel een aantal kanttekeningen aan. Nogmaals, het is goed dat ze er zijn. Maar deze stoplichten hebben een gebruiksaanwijzing. Rood betekent stoppen, logisch. Groen betekent dat je als voetganger over mag steken. Ook logisch. Nu komt het, als het rode licht KNIPPERT betekent dit dat je moet rennen voor je leven om de overkant te halen. Eigenlijk net zo iets als de Coopertest op de middelbare school. Bij de pieptoon ren je naar de overkant, maar moet je zorgen dat je voor het volgende signaal weer terug op je plaats bent enzovoorts. U zult zich afvragen, wat is hier nou zo erg aan? Nou eigenlijk niet zo heel veel. In Nederland kennen we ook sommige stoplichten voor voetgangers die een signaal geven dat je als de wiedeweerga de overkant moet halen. Dit signaal duurt echter behoorlijk lang. In combinatie met het groene licht heeft de voetganger dus ruim voldoende tijd om de overkant te halen. Hier is dat net even ietsjes anders. De wegen in de stad zijn behoorlijk breed. Er rijden meestal 2-3 auto’s naast elkaar en dit dan twee richtingen uit. Het komt dus neer op ongeveer de breedte van een snelweg in Nederland. Dit betekent dat als je als voetganger over wilt steken je ook even ruim de tijd moet krijgen om dit te kunnen halen. Hier denken ze daar echter anders over. Ik heb geteld hoe lang het duurt voordat het stoplicht van groen, verandert in het knipperende rood. Dit was 8 seconden! Laten we zeggen dat het knipperende rode licht ook 8 seconden duurt. Dan moet je dus in 16 seconden van de ene naar de andere kant van de weg rennen! Laten we zeggen dat we als ‘normaal’mens ongeveer 1-2 seconden nodig hebben om te beseffen dat het licht van rood naar groen gaat. Dan blijven er dus nog 14-15 seconden over. Moet te doen zijn. Nu leven we echter ook in een wereld waarin smartphones een belangrijk onderdeel van het leven beginnen te worden. Ik bedoel, een T-shirt vergeten aan te doen of je schoenen thuis laten liggen overkomt iedereen wel eens, maar je telefoon vergeten is uit den boze. Door deze telefoon raken we snel afgeleid en letten mensen niet meer op wat ze doen. Deze groep moet ook oversteken. We kunnen dus nog een seconde van onze berekening afhalen. 13 seconden om over te steken. Klinkt nog aannemelijk. Gelukkig geven de verkeerslichten hier een bijzonder geluid af als deze op groen springt. Het lijkt op een soort laserstraal. Oké, laten we dan maar weer voor het gemak 14 seconden zeggen. Trek hier dan weer de mensen vanaf die muziek luisteren en de laserstraal niet horen en we komen op 12 seconden. Dit moet nog steeds ruim voldoende tijd zijn als je in je eentje over wilt steken. Helaas is dit NIET het geval. Zoals eerder vermeld is Sydney een businessstad, wat dus betekent dat er een hoop businessmensen, maar ook studenten wonen. Hiervan is een groot gedeelte ook gewoon met de benenwagen of met de bus. Als een hele menigte over wil steken in pak hem beet 12 seconden is dit dus praktisch ONMOGELIJK. Nog even daar gelaten dat op het moment dat de voetgangers het knipperende licht te zien krijgen, de auto’s die die richting op gaan, groen krijgen te zien. Er is nog een ander heel klein probleempje wat zich hier voor doet met de auto’s en het verkeer. In Europa zijn de auto’s meestal voorzien van drie pedalen. Gas, rem en koppeling. (behalve bij een automaat, die heeft alleen een rem en een gaspedaal). Volgens mij vinden de autofabrikanten in Australïe drie gaspedalen maar onhandig. Waarom niet gewoon een of twee? De rem is namelijk een overbodig iets en hierdoor komt je auto stil te staan, waardoor je dus moet wachten. Wachten kost tijd en tijd is geld. Resumé, Als voetganger heb je dus een groot probleem als je van de ene kant van de weg naar de andere kant van de weg wilt. Tenzij je een tien haalde bij de coopertest op school. Vandaar dus al die hardlopers hier! Iedereen traint voor nationale oversteekdag.
Laten we de les ‘veilig oversteken in Sydney’ maar even rusten en doorgaan met het verslag over mijn dag.
Ik ben dus onderweg naar het Maritem Museum. Dit is te vergelijken met het scheepsvaartmuseum. Hier aangekomen koop ik met veel korting weer een kaartje en begin met lopen. Van de ene verbazing val ik in de andere. Het is een huge museum waar zowel hele oude, als hele nieuwe schepen en onderdelen daarvan te zien zijn. Ook is er een groot gedeelte van het museum waar de rol van de VOC in de geschiedenis van de scheepsvaart in wordt beschreven. Super gaaf! Als ik het museum van binnen heb gezien, wijst een gids me de weg naar buiten. Hier gaat het nog verder. En nu begint het echt heel gaaf te worden. Ik zie een super oud schip met vier hele grote masten. Dit schip is vroeger in het bezit geweest van Captain James Cook. Een schip waarbij bijna alles nog van hout is. Na mijn ogen flink de kost te hebben gegeven ga ik door naar een echte vuurtoren. Ik klim deze naar boven en kijk uit over grote delen van Sydney. Tijd voor het laatste gedeelte van het museum. In de verte ligt een grote onderzeeër zoals gebruikt werd in de de tweede wereldoorlog. Dat zou gaaf zijn om die eens van binnen te mogen bekijken. Dit blijkt dus te mogen. Nice. Ik loop naar binnen. Althans, met mijn 1,89 meter is lopen praktisch onmogelijk in dit lange koekblik. Toch lukt het me om de binnenkant te aanschouwen. Het is echt heel indrukwekkend en het geeft je een goed beeld van hoe het leven in een onderzeeër is. Tijd voor het laatste pronkstuk. De Destroyer HMAS Vampire. Een in de tweede wereldoorlog gebruikte vechtmachine met geweren zo groot als slagbomen. Ik kijk hier mijn ogen echt uit. Ook werd deze boot als vliegdekschip gebruikt. Ik sta zelfs op de landingsplaats voor een helikopter. Na deze zeer indrukwekkende musea is het tijd om weer naar huis te gaan. Kijken wat de avond me brengt.

Wordt vervolgd...