Formule 1 en Wodonga

Ik kijk uit naar mijn volgende avontuur. Het werken bij het nieuwe gezin. Ik hoop hier goed te kunnen sparen waardoor ik de laatste paar maanden van mijn verblijf nog een hoop moois kan gaan zien in dit prachtige land.

Het is gelukt, Ik heb een kaartje weten te bemachigen voor de Grand Prix! Ik ga de zondag erheen. (de dag van de officele race). Met de kortingskaart van Kilroy heb ik veel korting gekregen!
Ik heb intussen wat mensen leren kennen in het Hostel in Melbourne. Duitsers wel eens waar, maar hele toffe! Ook zij hebben een kaartje weten te bemachtigen.
We spreken op een tijdstip af in bij de receptie en vertrekken richting de tram. Deze is zoals verwacht bom en bom vol. Zo ook de volgende 36 trams. Toch besluiten we ons met man en macht naar binnen te wurmen. Dan moet je net mij hebben... Het is gelukt. Afzien, maar gelukt! Het duurt maar een paar minuten tot we bij de ingang zijn. Een jongensdroom gaat dan toch uitkomen. Een puntje op de to do lijst kan ik afwerken. Op een circuit bij de Grand Prix zijn. We lopen naar binnen en ik kijk mijn ogen uit. Overal om ons heen zie je dingen die met auto’s te maken hebben. Het is een big event. Oldtimers, moderne en super deluxe auto’s en zelfs het leger is uitgerukt. Alles is er te vinden. Het weer is prachtig. De zon verlicht ons en ik heb spijt van mijn lange broek en trui... We lopen uren rond en verkennen alles. Nog een uur tot aan de race. We hebben een mooi plekje gevonden buiten de baan. We kunnen een stuk van het circuit zien. Een ruime bocht en een meter of dertig als rechtstuk. Niet slecht. Op een gegeven moment schrikken we ons het lep lazarus. Boven ons hoofd zien we straaljagers voorbij crossen. 6 op een rij. Een airshow!! Hoe gaaf is dat. Na veel stunts en loopings later komt er een enorme toestel van de landmacht voorbij. Tot slot eindigt deze show met een ontzettend hard geluid. Een enorm kabaal. Een verplaatsing van geluid en lucht. Een enorm f16 vliegt bovens ons hoofd. Iedereen grijpt naar zijn oren. Deze doet ook super gave stunts en tricks. En de bestuurder kan zich volwaardig piloot noemen. Na deze spectaculaire stunts gaat de race beginnen. De vraag was of Max Verstappen mee kan doen. De auto staat met pecht langs de kant. Gelukkig weet team Redbull alle mankementen te verhelpen en kan Max starten. Voordat het signaal uit de speakers klinkt, rijden alle auto’s langs. In volgorde van de start. Max komt als vijfde voorbij. Als echte Royals zwaaien de coureurs naar hun publiek. Tijd voor het gevecht!. Na een paar uur en oorverdovende minuten later staat de einduitslag op het boord. Max is vifde geëindigd. Niet slecht voor een jongen van 19 jaar.
Als de liuchtstralen van de zon plaats hebben gemaakt voor de duisternis van de maan, kom ik weer aan in het hostel. Met de Duitsers aan mijn zijde. We besluiten nog wat te drinken op het dakterras.
Een beter eind van mijn verblijf in Melbourne kon ik me toch niet wensen. De volgende dag vroeg vertrek ik naar mijn volgende bestemming. Wodonga. Ik kom aan bij het station en wacht op mijn trein. Uiteraard rijdt deze niet. Hierdoor wordt iedereen in een bus geknald. Na ongeveer 6 uur in de bus kom ik aan in Albury. Dit is in de staat New South Wales (NSW). Wodonga en Albury liggen samen op de grens van twee staten. NSW en Victoria (VIC). Wodonga in VIC en Albury in NSW. Ik wacht op een auto. De moeder en de kids komen me ophalen. Het zijn super lieve mensen en heel meelevend. Wederom ook nog vrij jong. Ik ga oppassen op twee jongens (alweer) van 5 en 6 jaar oud. De jongste heet Archer en de oudste heet Benjamin. De dagen verwstrijken en het oppassen gaat me wederom goed af. Wodonga is een leuk plaatsje. Het is vergelijkbaar qua grootte met Berkel en Rodenrijs. Het enige nadeel is dat de busverbinding vrij slecht is. Na een bepaalde tijd rijden er ook geen bussen meer. Echt uitgaan of naar de kroeg zit er hier niet in. Wodonga heeft het niet. Daarvoor moet ik naar Albury. Echter rijden er dus geen bussen na 18:00 uur. Niet eens in het weekend. Om te fietsen zou het me 45 minuten kosten en de regels hier zijn een stuk strenger m.b.t drank. Hier mag je niet eens fietsen.
Nou hoeft het ook niet per se van mij. Ik vind hier in ieder geval mijn rust. (buiten het werk om). Het uitzicht is hier prachtig. Ik kijk tegen enorme bergen aan. Op 2 minuten lopen sta ik aan de voet van zo’n berg. Ik besluit deze maar eens te gaan beklimmen. Ik maak wat foto’s en ga terug.
Een paar weken later ga ik nog eens naar boven. Tot mijn verbazing zie ik hier kangoeroes. Een stuk of zes. Ik sluip erheen. Helaas horen en zien ze me en besluiten het op een lopen te zetten. De watjes. Toch kan ik met mijn fototoestel snel nog een paar foto’s maken. En het resultaat mag er best zijn.
De dagen en weken verstijken. Ik probeer extra uren te werken. Ik sollciteer bij een koffiebar. Zij nodigen me uit voor een trial. Helaas krijg ik drie dagen voor de trial te horen dat ze een vervanger hebben. HUH? Vreemde manier van een bedrijfrunnen, maar oke. Ik baal natuurlijk wel enorm. Ook het extra oppas adres wat ik heb gevonden en waar ik 1x ben geweest, besluiten roet in mijn plannen te gooien om extra geld te sparen. Shit happens. Ik ben helaas nog altijd opzoek naar extra uren.

Ik heb mij laten vertellen dat er vlakbij Wodonga een milliatair museum te vinden is. Ilja en geschiedenis/leger. Zoeiets als een weiland met koeien! Ik besluit de fiets te pakken en er heen te gaan. Na een minuut of 40 kom ik aan in Bandiana. Ik zie een bewaker bij de slagboom. Shit, het museum ligt dus OP de legerbasis. Enfin. Ik loop naar de bewaker. Hij vraagt mijn ID. Laat ik nou net mijn paspoort niet bij me hebben. Ik laat mijn id kaart zien. Hij kijkt er naar met een blik alsof hij water ziet branden. ‘What is this?’ vraag ie me. ‘Don’t you have an Australian Driver License or Pasport’? ‘Uhm, no! I am a backpacker from the Netherlands’ antwoord ik. Het schijnt een problem te zijn. Hij moet allemaal telefoontjes plegen. Ik vertel hem dat ik evt wel mijn paspoort kan ophalen, maar dat het me dan wel ongeveer 50 minuten duurt voor ik weer terug ben. Hij kijkt me aan en zegt dat hij het wel regelt. Heerlijk. iK houd van die manier van denken. Niet denken in problemen, maar in oplossingen. Ook geduld hebben. Iets wat ze wel hebben in Australië. Na ongeveer 15 minuten koud te lijden en 6 telefoontjes verder spreekt de bewaker me aan. Het is geregeld. De hoogste man in dienst bij het leger komt me ophalen. Hij helpt me verder. Er komt een auto aan en er stapt een sergeant uit. We maken een kort praatje. Ik stap in de auto. Ik krijg een escort naar het museum!! Dit is dan wel maar 2 minuten, maar toch. Er zullen maar weinig mensen bij het museum komen die een escort van een sergeant krijgen. Buiten bij het museum lost de ene sergeant de ander af. Ook met hem maak ik een praatje. Ik kom in het museum en kijk mijn ogen uit. Het is gigantisch. Na een uur of twee rondbanjerren en foto’s maken loop ik naar de balie en zeg ik dat ik het mooi vind geweest. De sergeant belt een collega. De soldaat die me reed naar het museum is er weer. Nu helaas zonder sergeant. Hij zet me keurig bij de bewaker af. Ik pak mijn fiets en ga voldaan terug naar huis. Toch bijzonder en ingrijpend altijd wat er te zien is in de musea.
De dagen zijn rustig. Ik werk niet heel veel en heb veel vrije tijd. Helaas is alles behoorlijk ver weg en ben ik dus veel thuis. Ook niet heel erg, want als je niet weg bent geef je ook geen geld uit. Bovendien is het hier een heel stuk kouder dan in Melbourne. Ook begint de winter hier. De nachten zijn rond een graad of 6 en overdag met mazzel 18 graden. Ook de plantjes moeten worden verzorgd dus splijten de wolken ook vaak open en bedekken ze de aarde met een laag water. Regen... alsof ik in Nederland ben.

Vlakbij Wodonga ligt het plaatsje Beechworth. Na wat research besluit ik hierheen te gaan. Het is een oud en klein dorp. Met prachtige gebouwen. Ik pak de bus. (die wel die kant op gaat). Na anderhalf uur kom ik er aan. Het is inderdaad prachtig. Gebouwen uit de jaren rond 1880. Ik ga een stuk lopen. Stukken natuur en bergen verrijken mijn horizon. Ik zie prachtige oude muren van een soort fort wat daar is geweest Beechworth is in heel Australië bekend vanwege de bakkerij. Het heeft schappen vol overheerlijk gebak. Ik ga er lunchen en pomp mijn lichaam vol met suikers en koolhydraten. Daar gaan mijn kilometers hardlopen. Nouja, dat moet ik maar inhalen dan. Na de lucnh besluit ik verder te kijken. Ik besluit een kaartje te kopen voor de musea die er zijn. Tot mijn verbazing zie ik dat een van de musea over Ned Kelly gaat. Een bekende naam... Ik heb er eens een film over gezien met Heath Ledger. Ned Kelly is in de omgeving, maar zeker ook in heel Australië een bekend persoon. Hij leefde rond 1860. Ned Kelly was een crimineel die bekend werd toen zijn moeder onterecht werd opgepakt. Hij besloot zich te verzetten tegen de politie. En tegen het onrecht en de macht wat de politie in die tijd had. Samen met zijn broer en twee vrienden gaat hij de strijd aan. Hij wordt een Busranger. Hij schiet drie politieagenten neer. Met zijn vieren loopt dit aantal flink op. Op 25 jarige leeftijd wordt Ned Kelly door de politie neergeschoten, maar overleefd. Een paar maanden later, overlijdt hij aan diezelfde verwondingen in zijn cel. Nog voor de veroordeling. Door vele wordt hij gezien als een crimineel en politiemoordenaar. Hoewel anderen hem ook zien als nationale held en een soort Robin Hood.
Ik zie veel over hem. Het harnas wat hij heeft gedragen. Ook kom ik in de rechtszaal waarin hij zou worden veroordeeld. Zo is er nog veel meer te zien. Onder andere zijn cel en veel voorwerpen.
Ned Kelly is niet het enige wat Beechworth bekend maakt. In het verleden was het ook een goudstad. Waar veel mijnwerkers waren en veel goud werd gevonden. Ook hier is een museum van. Een hele straat is nagebouwd!.
Tot slot kom ik aan bij een eeuwenoude gevangenis. Ik kan hier helaas niet maar van buiten is het ook enorm indrukwekkend.
De laatste bus vertrekt om 15:00 uur. Ik ben rond half vijf weer thuis.
Op zaterdag (27-05-17) hoor ik van Sarah, (de moeder van de kinderen), dat ze in een grasveld kangoeroes heeft gespot. Ik besluit dat ik deze toch ook graag wederom wil zien. En inderdaad, drie grote kangoeroes staren me aan. Na de nodige foto’s ga ik weer terug.
Het is eind mei. Ik blijf in Wodonga ongeveer tot 14 juli. (belangrijke datum in Frankrijk, maar dat geheel terzijde). Nog een week of zes. Ik ben nog steeds opzoek naar wat extra uren werk. Ik hoop dat dit nog gaat lukken. Nog zes weken de tijd om mijn volgende stappen van mijn reis te gaan plannen en te kijken wat Australië me nog meer te bieden heeft.

Wordt Vervolgd.